“ปิง!”
คริษฐ์ตกใจหากแต่เขาต้องรีบยับยั้งตัวเองเอาไว้ ทั้งที่สะเทือนใจอย่างที่สุดที่ได้เห็นคนรักของเขาเจ็บปวด ปิยฉัตรนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็ก โชคดีที่ห้องทำงานเป็นห้องเก็บเสียงไม่เช่นนั้นคนข้างนอกคงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้อง ร่างสูงตัดใจหันหลังให้ทั้งที่หัวใจของเขาแตกสลาย
“กลับไปเถอะปิง...ให้เรื่องของเราจบกันแค่นี้ พี่ไม่ได้รักปิงและเราก็ไม่คู่ควรกัน แต่ปิง...ยังมีภูเบศ พี่คิดว่าเขารักปิงมากและเรื่องระหว่างเราพี่จะไม่ปริปากบอกใครทั้งนั้น”
“ปิงรักใครไม่ได้แล้ว”
ปิยฉัตรทรงตัวลุกขึ้นและพูดทั้งน้ำตา
“ถึงพี่คริษฐ์จะไม่รักปิง ไม่ต้องการปิงแต่พี่คริษฐ์รู้ไว้ด้วยว่า...ปิงแต่งงานกับใครไม่ได้อีกแล้วแม้แต่ภูเบศ...ปิงทำไม่ได้อีกแล้ว”
ร่างเล็กถอนสะอื้นและปาดน้ำตาก่อนหันหลังให้และเดินออกไปจากห้องนั้น คริษฐ์หันกลับไปพบเพียงความว่างเปล่า เขารู้สึกถึงความปวดร้าวที่แล่นเข้าจับหัวใจ ปิยฉัตร
