“ปิง...เป็นยังไงบ้าง....เป็นไง... หืมม์?”
คริษฐ์หย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ ร่างแน่งน้อยที่นอนใต้ผ้านวมผืนใหญ่ โผล่แต่ใบหน้าเกลี้ยงเกลาดูซีดเซียว ปิยฉัตรแกล้งหลับตาทั้งที่รู้ว่าพี่ชายเข้ามานั่งข้าง ๆ คริษฐ์มองน้องสาวต่างสายเลือดของเขานิ่งชั่วอึดใจก่อนเอ่ยขึ้นว่า
“ปิง...พี่รู้นะว่าปิงไม่ได้หลับ ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนได้ไหม”
น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายและราบเรียบ ปิยฉัตรค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและจ้องหน้าคมเข้มของชายหนุ่มขณะยังซุกตัวใต้ผ้าห่ม
“ปิงดีขึ้นแล้วค่ะ พรุ่งนี้จะไปช่วยงานที่บริษัท พี่คริษฐ์ไม่ต้องกลัวหรอกนะคะว่าปิงจะอู้งาน”
“ทำไมต้องประชดประชันพี่อีกล่ะ พี่เป็นห่วงว่าปิงไม่สบาย กลัวว่าจะเหมือนเมื่อก่อนที่ปิงเป็นไข้จนต้องเข้านอนในโรงพยาบาลหลายคืน”
“พี่คริษฐ์จำได้อีกเหรอคะ”
“พี่จำทุกอย่างที่เกี่ยวกับปิงได้”
“นึกว่าพี่คริษฐ์จะไม่ใส่ใจอะไรที่เกี่ยวกับปิงอีกแล้ว”
“ทำไมพี่จะไม่ใส่ใจ ก็ในเมื่
