“เขาอยู่ที่ไหนนะ”
“นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ”
กรี๊ด! เข้ามาถึงในบ้านเลยเหรอเนี่ย แล้วนี่มันพึ่งตี 4 เองนะ!
“ช่วยเขียนขนกระเป๋าเสื้อผ้าหน่อยค่ะ เอาลงไปหาผู้ชายคนนั้นนะบอกให้เขาเอาไปใส่ท้ายรถ แล้วบอกให้รอที่รถไม่ต้องเข้าบ้าน อีกเรื่องสำคัญมาก...อย่าบอกพ่อกับแม่นะ”
“...ค่ะ” แม่บ้านดูแปลกใจไม่น้อย เธอกะพริบตามองปริบ ๆ แล้วเดินเข้าไปลากกระเป๋าใบใหญ่ของฉันลงไปหาผู้ชายที่มารอรับ ส่วนตัวเองจัดการรวบเครื่องสำอางทั้งหมดลงกระเป๋าใบเล็กจากนั้นก็รีบพาตัวเองลงไปหาแอสตันทันที เดี๋ยวค่อยไปแต่งหน้าบนรถหรือที่ปั๊มเอาก็ได้ ตอนนี้การพาเขาออกจากบ้านตัวเองสำคัญที่สุด
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าวิ่งลงบันไดท่ามกลางคฤหาสน์หลังโตที่เงียบสงบ เวลาแบบนี้พ่อกับแม่ยังไม่ตื่นแน่นอนต้องรีบออกไปก่อน ท้องฟ้าตอนตี 4 ยังมืดสนิทจากตอนแรกที่ยังง่วงตอนนี้ตาใสสุด ๆ สมองตื่นตัวและกำลังจะเป็นบ้าในอีกไม่ช้า ดวงตากลมโตจ้องเขม็งผู้
