“ขึ้นมาได้ยังไง”
“เปิดประตูขึ้นมานั่งไง ไม่มีลูกตาเหรอ” แอสตันตอบคำถามของฉันด้วยสีหน้าน้ำเสียงที่เป็นปกติ เออ! รู้แล้วว่าขึ้นมาทางประตู
“แอบตามฉันมาที่รถแบบนี้ เขาเรียกไอ้โรคจิต” จำได้ว่าเขาเดินไปอีกทาง ทำไมถึงตามฉันมาได้เร็วขนาดนี้ล่ะ
“ไม่ได้แอบเดินตามมาเลย มีแค่ลูกตาเอาไว้มองทางจริง ๆ ไม่ได้สังเกตเลยหรือไงว่ามีคนเดินมาด้วย แล้วฉันคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าถ้าเธอเห็นของขวัญต้องบอกทางแน่ ๆ เลยไม่ไปที่รถตัวเองแต่แอบฟังอยู่” เหมือนกำลังถูกสั่งสอนเลย ฉันรู้ตัวดีว่าไม่ได้สังเกตจริง ๆ นั่นแหละก็ใครจะไปคิดว่าจะมีคนบ้าที่ไหนก็ไม่รู้แอบตามมาขึ้นรถหน้าตาเฉย
“แล้วคนปกติที่ไหนเขาจะเดินตามคนอื่นมา ทั้งที่รถตัวเองจอดอยู่อีกที่” เราตอบโต้กันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร อากาศในรถก็ร้อนขึ้นเรื่อย ๆ รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก จนในที่สุดก็ทนต่อไปไม่ไหวจัดการสตาร์ทเครื่องยนต์ซะเลย แต่มันยิ่งเป็นการให้แอสตันนั่งเถียง
