เปลี่ยนเจ้าหนี้ให้เป็นสามี

บทที่ 1 อยากได้อย่างอื่นแทนดอกเบี้ย หญิงสาวในชุดนักศึกษากำลังยืนจ้องมองประตูห้องเรียนอย่างกังวลใจ เธอคิดแล้วคิดอีก แต่ก็ยังลังเลใจ สุดท้ายก็ไม่ยอมเข้าไปด้านในสักที จนกระทั่งคนที่อยู่ด้านในเปิดประตูออกมา ทั้งสองสบสายตากัน ก่อนที่ต้นหอมจะเป็นคนหลบสายตา ...อ่า นี่ฉันคิดถูกมั้ยนะ? ถึงจะอับจนหนทางแค่ไหนก็เถอะ แต่แบบนี้มันก็ออกจะ... “มาหาใครหรือเปล่าครับ?” ผู้ชายคนนั้นถามเธอด้วยความสงสัย ต้นหอมสูดหายใจเข้าลึกเพื่อลดอาการประหม่าของตนเอง ก่อนจะพูดออกไปว่า... “ภูผาอยู่หรือเปล่า?” “อ้อ อยู่ครับ พี่เข้าไปได้เลย” “อ๊ะ เดี๋ยว...!” ต้นหอมถูกผู้ชายที่อายุห่างกับเธอแค่เพียงหนึ่งปี ดันตัวเข้าไปในห้อง ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะพูดเสียงดังร้องเรียกเพื่อนร่วมรุ่น “เฮ้ย ภูผา มีคนมาหา” จบประโยคนั้นทั้งห้องก็เงียบกริบ ดวงตาเรียวคมของเจ้าของชื่อหันมามองด้วยความไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้เขากำลังจะจีบน้องคนหนึ่งในคณะติดแล้วเชียว ทว่าเมื่อสายตาสบประสานดวงตากลมซึ่งมีแววความลำบากใจฉายชัดอยู่ในนั้น เขาก็รีบถอยออกจากน้องคนนั้นทันที ดวงตาขี้เล่นและซุกซนสำรวจหญิงสาวตรงหน้า ราวกับกลัวว่าจะเป็นตัวปลอม ...เชี้ย พี่หอมมาได้ไงวะ?... “ภูผา คือพี่มีเรื่องจะคุยด้วย” เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อของเขาด้วยความลังเลใจ เจ้าของชื่อหันไปยิ้มให้เพื่อนๆ ก่อนจะเอ่ยปากไล่ “พวกมึงออกไปก่อน” น่าแปลกที่ถ้อยคำนั้นแค่เพียงประโยคเดียว เพื่อนๆ ในห้องก็พากันลุกออกไปกันหมด เหลือเพียงภูผาและเพื่อนผู้ชายอีกคนหนึ่งเท่านั้น ต้นหอมขนลุกซู่ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับเจ้าพ่อมาเฟีย แต่ก็... ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ใครๆ ก็รู้ว่าครอบครัวภูผาทำธุรกิจเงินกู้ทั้งแบบถูกกฎหมายและแบบผิดกฎหมาย และ... สายตาที่รุ่นน้องทั้งสองมองมาที่เธอมันช่างน่าหวาดหวั่นเหลือเกิน ...อย่างกับจะถูกจับกินเลย... “เอ่อ...” ดวงตากลมเหล่สายตามองชายหนุ่มอีกคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ กับภูผา “ไม่เป็นไร อชิเป็นเพื่อนสนิทผมน่ะ” ...ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่เรื่องที่ฉันจะพูด... “นั่งก่อนสิครับ” เมื่อเห็นว่าต้นหอมยืนเงียบอยู่แบบนั้น อชิจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้น โดยที่สายตาจ้องมองหญิงสาวตัวเล็กไม่วางตา แต่ต้นหอมก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เพราะสายตาของพวกเขามันทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย ราวกับจะถูกกินจริงๆ ...เอาเถอะ พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน ถึงฉันจะคุยกับภูผาแค่สองคน แต่เดี๋ยวก็คงเอาไปเล่าให้กันฟังอยู่ดี... สูดหายใจเข้าลุกอีกครั้งเพื่อลดความประหม่าอีกครั้ง เมื่อตัดสินใจได้แล้วต้นหอมก็พูดออกไปว่า... “พี่... อยากมาขอยืมเงินนายน่ะ...” “หืม?” ภูผาเอียงคอมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความแปลกใจ เพราะเท่าที่รู้จักกันมาหากไม่จนตรอกจริงๆ หญิงสาวคนนี้ไม่มีทางมาหาหยิบยืมคนอื่นแน่ “เอ่อ คือว่าช่วงนี้พี่มีปัญหานิดหน่อยน่ะ” เธอรู้สึกอับอายเหลือเกินที่ต้องมากู้เงินจากภูผา แต่ถ้าไม่ใช่เขา เธอก็ไม่รู้แล้วว่าจะไปพึ่งใคร อย่างน้อย... เขาและเธอต่างก็ไว้ใจกันได้เพราะรู้จักกันมาก่อน “เท่าไหร่ล่ะ?” “หนึ่งแสน...” “ได้สิ เอาตอนนี้เลยมั้ย?” “ห๊ะ?” ต้นหอมสะดุ้งเฮือก กับการตอบรับอย่างง่ายดายของภูผา ถึงแม้ว่าเธอจะมาเพื่อขอยืมเงินจริงๆ และจำเป็นมากๆ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะง่ายดายขนาดนี้ หรือเป็นเพราะรู้จักกัน? “ทำไม พี่คิดว่าผมจะไม่ให้เหรอ?” ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าไม่วางตา ไม่รู้ทำไมแต่ต้นหอมรู้สึกราวกับกำลังอยู่กับเจ้าพ่อมาเฟียจริงๆ เลย ทั้งๆ ที่ตอนเด็กๆ ภูผาติดเธอมากแท้ๆ แต่พอต้นหอมย้ายบ้าน ต่างคนต่างเติบโตก็ค่อยๆ ห่างกันออกไปราวกับคนแปลกหน้า “ปะ เปล่า แค่คิดว่านายจะถามอะไรมากกว่านี้น่ะ” ต้นหอมหลุบตาต่ำลง ตอนนี้สถานภาพของเธอตกต่ำมาก ในขณะที่น้องชายข้างบ้านนั้นดูสูงส่งเหลือเกิน ต้นหอมไม่กล้าแม้แต่จะสบตาด้วยซ้ำ แต่ที่มาอยู่ตรงนี้ในวันนี้นั่นเป็นเพราะเธอไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ ในจังหวะนั้นเองชายหนุ่มทั้งสองมองตากันอย่างรู้ใจ การที่เหยื่อมาหาถึงที่แบบนี้มีหรือที่พวกเขาจะไม่ยินดีต้อนรับ ยิ่งเป็นเหยื่อที่พวกเขาต่างคนต่างพึงพอใจมากแบบนี้ด้วยยิ่งแล้วใหญ่ “แล้วผมถามได้มั้ยล่ะ?” “ก็... ถ้าพี่ตอบได้น่ะนะ” “ก็หมายความว่าลำบากใจที่จะตอบนี่ ผมไม่ถามอะไรหรอก แต่ผมไม่ได้ให้เงินฟรีๆ นะ” “อื้อ ก็...ต้องให้ดอกเบี้ยด้วยนี่” หญิงสาวเอียงคอถามด้วยความสงสัย เธอไม่เคยยืมเงินคนอื่นเลยไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่เท่าที่รู้มาก็ต้องให้ดอกเบี้ยก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ? ดวงตากลมกัพริบปริบๆ ทำเอาใจคนคิดไม่ซื่อสั่นไหว ท่าทางของเธอมันช่าง... ...อ่า แม่ง พี่หอมโคตรน่ารักเลย... “ผมไม่เอาดอกเบี้ย” ภูผาพยายามข่มใจตัวเองเอาไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ห๊ะ จริงเหรอ?” ดวงตากลมกะพริบปริบๆ ช่างดูไร้เดียงสาเหลือเกิน ต้นหอมพอได้ยินข่าวคราวมาบ้างว่ากู้เงินกับภูผากู้ง่าย แต่ดอกเบี้ยแพง ซึ่งต้นหอมก็ทำใจเรื่องนี้มาบ้างแล้ว แต่นี่เขาบอกว่าจะไม่เอาดอกเบี้ยกับเธออย่างนั้นเหรอ? อชิที่เอาแต่นั่งเงียบมองทั้งคู่สนทนากัน เขาไม่สามารถละสายตาจากต้นหอมได้เลยจริงๆ ในตอนนั้นเองเขาก็ได้สะกิดภูผาแล้วส่งสายตามีเลศนัย “อาฮะ แต่ว่าผมอยากได้อย่างอื่นแทนดอกเบี้ย” “อะไรล่ะ?” ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ช่างเป็นรอยยิ้มที่ต้นหอมรู้สึกไม่ไว้วางใจเอาเสีย ภูผาหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาหาต้นหอม เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยกับสายตาของเขา สายตาของน้องชายที่รู้จักมันช่างดู... แตกต่างจากที่เธอจำได้เหลือเกิน ใบหน้าคมคายโน้มลงจนริมฝีปากสัมผัสใบหูเล็กแผ่วเบา แล้วกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว “ตัวพี่” “ห๊ะ!?” ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ฝ่ามือเล็กดันแผงอกกว้างของชายหนุ่มแล้วเดินถอยห่างออกมา สัมผัสที่ฝ่ามือทำให้ดวงหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ น้องชายที่เคยตัวเตี้ยกว่าเธอ ยามนี้... เธอกลับต้องแหงนหน้ามองเขาเสียแล้ว ...กะ กล้ามเหรอ?... “ผมอยากนอนกับพี่” ภูผาย้ำเตือนถึงสิ่งที่ต้นหอมจะต้องให้กับภูผาแทนดอกเบี้ยด้วยรอยยิ้มกว้าง “ดะ เดี๋ยวนะ นี่มัน... แปลกๆ...” แววตาฉายแววสับสนชัดเจน หญิงสาวเดินถอยหลังจนมาชิดกับกำแพง “ไม่ใช่แค่ผมนะ แต่อชิก็ด้วย” “...!?” “พวกเราเป็นหุ้นส่วนกัน ข้อตกลงอะไรก็ตามก็ต้องได้รับร่วมกัน” ภูผาเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่ต้นหอมเคยเห็นบ่อยๆ ในตอนที่เขายิ้มให้กับพวกผู้หญิง ในขณะที่หญิงสาวนั้นยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ใบหน้าซีดเผือด “ผมให้เวลาพี่คิดนะ ตอนนี้ผมต้องไปเรียบคาบต่อไปแล้ว” “พวกผมจะรอคำตอบนะครับ” เป็นอชิที่เป็นฝ่ายพูดประโยคนั้นก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ต้นหอมอยู่กับความสับสนในใจ ทันทีที่เดินออกมาภูผาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาหันกลับไปมองต้นหอมที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ในห้อง พลางยกยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ “มึงว่าพี่หอมจะยอมรับข้อเสนอหรือเปล่าวะ?” “รับแน่ๆ” ภูผาเอ่ยอย่างมั่นใจ ถึงแม้ว่ามันอาจจะใช้เวลาในการตัดสินใจหน่อย แต่ถึงอย่างไรท้ายที่สุดแล้วเขาเชื่อว่าต้นหอมจะต้องตกลงยอมรับข้อเสนอเป็นแน่ เขารู้จักต้นหอมดี เธอเป็นคนซื่อตรงและไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากใครจนกว่าจะหมดหนทางจริงๆ และนี่ก็คงเป็นช่วงนั้น... ช่วงที่ต้นหอมไร้ที่พึ่งพิง ใช่แล้ว พวกเขาสองคนต่างเป็นเพื่อนสนิทกัน และต่างแอบชอบต้นหอมมานานแล้ว ภูผายังพอได้ใกล้ชิด ได้พูดคุยกับต้นหอมเพราะสมัยเด็กบ้านอยู่ใกล้กัน แต่อชิแค่แวะมาเที่ยวบ้านภูผาบ้างเป็นครั้งคราว และได้รู้จักกับต้นหอม ก่อเกิดเป็นความรักอย่างไม่รู้ตัว และเก็บงำมาตลอดหลายปี ต้นหอมเป็นคนตั้งใจเรียน ไม่สนใจเรื่องอื่น พวกเขาเองก็ไม่รู้จะเข้าหาอย่างไร ประจวบเหมาะกับที่ต้นหอมมีปัญหาครอบครัว และไม่นานพวกเขาก็หย่าร้างกัน ต้นหอมยืนอยู่ตรงกลางและถูกกดดันอย่างหนัก ทำให้ห่างเหินกันไป แต่ว่าข้อเสนอแบบนั้นจะมีใครยอมรับบ้างล่ะ โดยเฉพาะกับหญิงสาวที่ดูเหมือนกับจะไปบวชชีแบบนั้น