“อาทิตย์ค่ะ เราจะเริ่มกันคืนนี้ค่ะ” เสียงของภรรยาก้องอยู่ในหัวเขานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่เช้าวันนี้จนตอนนี้หกโมงเย็นแล้ว อาทิตย์ที่นั่งอยู่ในห้องทำงานตำแหน่งประธานบริษัท สลับมองเวลาจากข้อมือและที่ติดผนังนับครั้งไม่ถ้วนเช่นกัน
บริษัทแห่งนี้เป็นของครอบครัวภรรยา ผมที่เป็นเพียงลูกชาวนาสอบชิงทุนมาเรียนต่อในกรุงเทพ ได้เจอกับภรรยาคนนี้อีกครั้ง ในสายตาผู้คนในสังคม ผมก็ไม่ต่างกับหนูตกถังข้าวสาร แต่ผมไม่สนใจสายตาที่ดูถูกดูแคลนเหล่านั้นสักนิดเพราะยามที่เจอหน้ากันคนเหล่านั้นกลับต้องยกมือไหว้ผม ยิ้มให้ผม และคาดหวังว่าผมจะร่วมเป็นพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจด้วย
เรื่องธุรกิจเธอยกให้ผมมีอำนาจขาดแต่เพียงผู้เดียว แต่เรื่องภายในบ้านภรรยาผมมีอำนาจใหญ่สุดแต่เพียงผู้เดียว
“ผู้หญิงคนนี้ปลอดภัย ขวัญรับรองได้ค่ะ” อาทิตย์ทบทวนคำพูดของภรรยา จากท่าทางของเธอ เธอไม่ได้ล้อเขาเล่นและไม่ได้ลองใจ “ขวัญอยากมีลูก ถ้าขวัญจะรักเด็ก
