เชอร์รี่ที่ทิ้งค่าคุ้มครองไว้กับเหล่าแมวล่าสวาททั้งสามแล้ว เธอก็เลือกที่จะมานั่งหน้าเวทีที่นักดนตรีวงเล็กๆ กำลังเล่นร้องแนวอคูสติก แม้จะไม่เข้ากับอารมณ์และความรู้สึกของเธอที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่เธอก็ฟังได้
เชอร์รี่เลือกวิสกี้เป็นเครื่องดื่ม พนักงานคอยดูแลไม่ให้แก้วของเธอต้องว่างเปล่า บทเพลงหนึ่งจบแล้วก็ขึ้นเพลงใหม่ต่ออย่างเนื่อง
“เซอร์ไพรส์” จู่ๆ เสียงทุ่มต่ำก็ดังที่ข้างหูเล็กๆ
“เบิร์ต” เชอร์รี่ยิ้มจนตาหยี “กลับมาเมื่อไหร่คะ”
“เมื่อบ่ายนี้เองครับ ดีใจมากที่เลือกมาตรวจร้านที่นี่ก็ได้เจอคุณ”
หมับ! เชอร์รี่คล้องแขนรอบคอแกร่งและดึงใบหน้าเขาเข้ามาใกล้ใบหน้าเธอ ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าเขานิ่งอยู่สักพัก
“หล่อบาดใจเชอร์รี่ไม่เปลี่ยนเลยนะคะ”
ฮาฮา ชายหนุ่มหัวเราะลั่น
“เพราะแบบนี้ไงเล่า ให้ผมไปไกลแค่ไหนก็ต้องกลับมาที่นี่ คุณนะทำให้ผมรู้สึกและเข้าใจถึงคำว่าบ้าน”
“คุณนี่ช่างปากหวาน...” หมับ! เชอร์ร
