จุดของความห่างเหิน
" ทานข้าวก่อนไหมครับ "
" ไม่ล่ะ "
เว่ยอิงมองตามสามีที่เดินออกไปจากบ้านเพื่อไปทำงานตามปกติโดยไม่มีคำล่ำลาใดๆเหมือนเมื่อก่อน
เว่ยอิงและอี้ฟานแต่งงานกันมาจวนจะห้าปีโดยใช้เวลาคบหาศึกษาใจกันเป็นเวลาสองปีก่อนจะตัดสินใจแต่งงานกันรวมๆแล้วระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมาก็เข้าเจ็ดปีไปแล้ว คนรอบตัวภายนอกอาจจะคิดว่าเว่ยอิงกับอี้ฟานเป็นสามีภรรยาที่สมบูรณ์แบบมากเพราะทั้งคู่ไม่เคยทะเลาะกันให้ใครได้เห็นเลย แต่ใครจะรู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มถอยห่างตั้งแต่แต่งงานกันได้เพียงสามปี เว่ยอิงรู้สึกว่าสามีตัวเองตีตัวออกห่างตนเรื่อยๆเพราะความอยากมีลูกหรืออะไรเขาก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เว่ยอิงก็ไม่มีวี่แววว่าจะท้องสักที ทั้งที่เว่ยอิงก็ปล่อยเลยมาตลอดแต่เจ้าตัวเล็กของเขาก็ไม่มา เหตุผลอาจจะไร้สาระหรือป่าวสำหรับเว่ยอิงแต่เขาก็ไม่รู้ว่าสามีจะมีเหตุอะไรที่ต้องตีตัวออกห่างกันเช่นนี้ เพราะเขาไม่ท้องสักทีน่ะหรืออี้ฟานถึงไม่สนใจเขาเหมือนแต่ก่อน
" เห้ออ คิดมากไปก็เท่านั้นนะเรา มาคิดดีกว่าว่าเย็นนี้จะทำอะไรกินดี "
ทันทีที่เว่ยอิงเข้ามาในห้องครัวก็เกิดอาการอยากอาเจียนขึ้นมาเพราะเหม็นกลิ่นกระเทียม เว่ยอิงรู้สึกหน้ามืดและงงงวยมากทั้งที่เมื่อเช้าเขาไม่ได้มีอาการอะไรเลยหรือเขาจะป่วย? ช่างเถอะเว่ยอิงพยายามจะทำกับข้าวแต่เขาก็ต้องรีบออกมาจากห้องครัวเพราะทนกลิ่นเหม็นไม่ไหวจริงๆ แล้วอาหารเย็นนี้ล่ะ เขาจะทำยังไง
เว่ยอิงนั่งคิดอยู่นานก็เกิดความคิดว่าถ้าเขาเอาผ้าปิดจมูกไว้พร้อมเอายาดมดมไปด้วยอาจจะช่วยได้ จนแล้วจนรอดเว่ยอิงก็ทำอาหารสำเร็จอย่างทุลักทุเลแต่อาหารก็ออกมาดีทุกอย่างเพราะเขาตั้งใจทำ จริงๆเขาก็ตั้งใจทำทุกวันอยู่แล้วล่ะ
" อ่าา เหนื่อยจัง อืม พึ่งจะห้าโมงงั้นของีบหน่อยล่ะกัน "
หลังจากจัดโต๊ะเตรียมรอสามีกลับบ้านเว่ยอิงก็ถือโอกาสนอนสักหน่อยเพราะเขาง่วงมากจริงๆ โดยไม่รู้เลยว่าอาหารที่ตนทำนั้นจะไม่มีใครกินเลย
เวลา 23:00 นาที
อืออ เว่ยอิงค่อยๆบิดขี้เกียจไปมาหลังจากตื่นนอนได้แปปเดียวเขารู้สึกว่าช่วงนี้เขาขี้เซามากสงสัยจะพักผ่อนไม่เพียงพอ
" หือ ทำไมมืดจังอี้ฟานยังไม่กลับมาอีกหรอ "
เว่ยอิงขมวดคิ้วน้อยๆหลังพบว่าบ้านของเขามืดสนิท ร่างน้อยๆค่อยๆย้ายตัวเองไปคลำหาสวิทช์ไฟ เขาสงสัยว่าตัวเองนอนไปนานขนาดไหนทำไมบ้านถึงมืดขนาดนี้ หลังจากเปิดไฟเว่ยอิงก็พบว่าอาหารที่เขาทำให้สามีไม่ได้ถูกแตะต้องเลยแม้แต่เพียงนิดนี่สามีของเขายังไม่กลับมาอีกหรอ? เว่ยอิงเงยหน้าดูนาฬิกาบนฝาผนังเวลานี้ก็ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้วแต่สามีของเขายังไม่กลับเลย เขามัวทำอะไรอยู่นะ
" ทำไมยังไม่กลับอีกเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ "
เว่ยอิงคว้าโทรศัพท์กดโทรหาสามีเขากังวลว่าอี้ฟานจะเป็นอะไรหรือเปล่าดึกดื่นป่านนี้ทำไมยังไม่กลับบ้าน
ตื้ดดๆๆๆๆๆ
ตื้ดดดๆๆๆๆ
โทรติดแต่ไม่มีคนรับ เขาโทรไปหลายรอบแล้วแต่ปลายสายไม่มีทีท่าว่าจะรับสายเขาเลย อดห่วงไม่ได้จนต้องโทรอยู่แบบนั้นประมาณสามสิบนาทีได้เขาคิดว่าถ้าปลายสายยังไม่รับเขาจะโทรหาคุณพ่อคุณแม่ของสามีเพื่อถามข่าวให้แน่ใจว่าไม่มีอุบัติเหตุอะไรระหว่างทางกลับบ้าน
ติ๊ด!
" ฮัลโหลครับ! " เว่ยอิงเผลอตะโกนเสียงดังนิดหน่อยเพราะในที่สุดอี้ฟานก็รับสายเขาสักที
" สวัสดีครับ "
" เอะ! คุณเป็นใครครับ "
เว่ยอิงตกใจมากที่คนที่รับสายเขาไม่ใช่เจ้าของโทรศัพท์ แต่เป็นใครก็ไม่รู้
" หึ ตอนนี้คุณอี้ฟานกำลังหลับอยู่ครับสงสัยใช้แรงเยอะไป "
" ล หลับอยู่ที่ไหนครับ "
" โรงแรมแกรนไนท์ครับ อ้อ ผมขอสวัสดีอีกครั้งนะครับผมชื่อ จิน เป็นเลขาคนสนิทของคุณอี้ฟานครับ หึ "
" ร หรอครับ แล้วคุณอี้ฟานจะตื่นตอนไหนครับ "
" ไม่รู้สิครับเขาพึ่งได้นอนน่ะ อ่ะ! ' อย่ากอดแน่นสิครับ ' แค่นี้ก่อนนะครับคุณเว่ยอิงคุณอี้ฟานนอนละเมอน่ะครับ หึ "
ตื้ดๆๆ
ปลายสายวางไปแล้วแต่เว่ยอิงยังยืนค้างอยู่แบบนั้นทำไมสามีของเขาถึงไปนอนโรงแรมกับคนอื่น แล้วสิ่งที่คุณคนนั้นพูดมันหมายความว่าอย่างไร สับสน ตอนนี้เขาสับสนไปหมดสามีของเขา อี้ฟานนอกใจเขาหรอ?
" อึก ฮือออ ท ทำไมถึง อึก ฮืออ "
สับสนได้ไม่นานน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลมาเหมือนอดกลั้นเว่ยอิงล้มตัวลงกับพื้นเย็นๆ เขายืนไม่ไหวไม่ไหวจริงๆเป็นแบบนี้จะให้เขาคิดยังไงนอกจาก สามีนอกใจเขา เขาทำอะไรผิดที่ออกห่างกันเพราะแบบนี้หรอ เพราะอี้ฟานเจอคนใหม่ใช่ไหมเขาหมดสำคัญกับอีกฝ่ายแล้วหรอ
เว่ยอิงนั่งร้องไห้อยู่นานจนนึกขึ้นได้ว่าเรื่องอาจจะไม่ใช่แบบนั้นก็ได้ เขาอาจจะคิดมากอี้ฟานอาจจะแค่เหนื่อยจากการทำงานแล้วแวะนอนที่โรงแรมก็ได้ คิดได้ดังนั้นเว่ยอิงจึงจัดเก็บอาหารที่ตนทำทิ้งบ้างกับใส่ตู้เย็นบ้างเพราะบางอย่างก็เน่าเสียแล้ว
จัดการเรื่องในครัวจนหมดเว่ยอิงก็จัดการตัวเอง อาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะนอน แต่เขาก็ลังเลว่าควรจะโทรไปถามอีกฝ่ายอีกไหมเผื่อสามีเขากลับบ้านล่ะ
ตื้ดดๆๆ
รอสายอยู่นานก็มีคนรับคราวนี้เป็นสามีของเขาไม่ใช่คนอื่นเว่ยอิงรู้สึกโล่งใจที่คนรับสายเป็นสามีตนไม่ใช่คนอื่นไม่อย่างนั้นเขาต้องอกแตกตายแน่
" ฮัลโหลครับ "
" อืม "
" พี่จะกลับบ้านไหมครับ ให้อิงรอไหม "
" ไม่ เธอไปนอนเถอะ "
" พ พี่อยู่กับใครครับ อยู่คนเดียวหรือเปล่า"
" ....."
" พี่ครับ "
" อืม ไปนอนได้แล้วแค่นี้แหละ "
ตื้ดๆๆๆ
วางไปแล้ว วางไปแบบเฉยๆไม่มีบอกเหตุผลของการไม่กลับบ้านเลย นี่เขากำลังจะเสียอี้ฟานไปจริงๆใช่ไหมทำไมถึงห่างเหินกันเพียงนี้ เบื่อกันแล้วหรอ
เว่ยอิงได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าสามีกำลังยุ่งกับการทำงานจนไม่มีเวลามาดูแลเขาไม่มีเวลาแม้แต่มากินข้าวด้วยกัน
---------------------------------------------
อี้ฟาน
อู่ อี้ฟาน เจ้าของบริษัทส่งออกที่ใหญ่ที่สุดในจีน เขาไม่เคยเป็นสองรองใครไม่ว่างานจะยากขนาดไหนเขาก็ผ่านมาได้แต่ตอนนี้ชายหนุ่มมาดเข้มสมเป็นประธานบริษัทกำลังคิดหนักเขากำลังคิดว่าเขาเบื่อภรรยาตัวเองมาก ทั้งที่นิสัยใจคอของเว่ยอิงภรรยาคนเดียวของเขานั้นดีมากช่างเอาอกเอาใจพูดจาหวานหูตลอดแต่ทำไมช่วงนี้เขาถึงได้เบื่อขนาดนี้เมื่อก่อนเขาคิดว่าเขากับภรรยาจะเข้ากันได้ดีจนใช้ชีวิตร่วมกันจนวันตายแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เขาเบื่อหน่ายเว่ยอิงมองเห็นทีไรก็รู้สึกเบื่อหน่ายเบื่อจนเขาไม่อยากอยู่บ้านไม่อยากคุยกับภรรยาของเขานี่เขาหมดใจกับภรรยาหรอ?
ตอนแรกเขาคิดว่าอาการแบบนี้จะหายไปเองอาจเพราะแต่งงานอยู่ด้วยกันจริงๆจังๆเจอหน้ากันทุกวันเลยทำให้มีอาการเบื่อบ้างแต่เพราะเหตุผลบางอย่าง อี้ฟาน ประธานบริษัทอย่างเขาอยากมีลูกแต่เว่ยอิงก็ไม่ท้องสักทีไม่มีวี่แววเลยด้วยซ้ำจนเขาคิดว่าตัวเองเป็นหมันแต่พอไปตรวจอย่างละเอียดร่างกายเขาก็ปกติทุกอย่างทำไมกันนะ เขาไม่เคยเข้าใจความรู้สึกตอนนี้เลยจนกระทั่งเขาได้เจอกับ จิน เลขาคนใหม่ที่เขารับเข้ามาทำงาน จินเป็นเด็กจบใหม่หน้าตาน่ารัก ตัวเล็ก ขาวใส จินเป็นเด็กผู้ชายที่ตรงสเปคเขามากเขาคุยกับจินแล้วรู้สึกผ่อนคลาย เขารู้สึกดี ดีกว่าความรู้สึกตอนกลับบ้านไปเจอเว่ยอิงเสียอีกแต่พูดคุยกันมานานพร้อมกับทำงานร่วมกันตลอดเขากับจินก็เกิดความสัมพันธ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้น เขานอนกับจินตอนแรกนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจด้วยซ้ำเพราะความเมาความไม่ระวังตัวของเขาทำให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น แต่หลังจากนั้นเขารู้ตัวเขารู้สึกตัวทุกอย่างเขากำลังทำผิดกับภรรยาตัวเอง แต่ใจมันอดไม่ได้จริงๆอดไม่ได้จนเขากับจินลักลอบมีอะไรกันอยู่เสมอโดยฝ่ายนั้นเขาก็เต็มใจ ตอนแรกที่ทำเขาก็รู้สึกผิดแต่พอนานเข้าเขากับชอบมัน เขาชอบจินเขาเบื่อหน่ายเว่ยอิงเขาเบื่อหน่ายความจืดชืดของภรรยาตัวเอง เพราะความเบื่อหน่ายหรือสิ่งใดไม่อาจรู้แต่เขาไม่อาจถอนตัวขึ้นจากตรงนี้ได้แล้ว
" คุณเว่ยอิงโทรมาหรอครับ "
จินที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำถามเขาขึ้นมาจินรู้ว่าเขามีภรรยาแล้วแต่ก็ไม่คิดจะเลิกทำแบบนี้กับเขาจินบอกว่าเขารักผมเขารักผมมากเลยกล้าทำผิดแบบนี้
" อืม "
" คุณจะกลับบ้านไปหาภรรยาคุณไหมครับ "
" ....."
" ว่าไงครับ " จินพูดเสียงแผ่วๆข้างหูของผมจนทำให้ผมรู้สึกตื่นตัวขึ้นมา
" ไม่ล่ะ "
" งั้นหรอครับ ^^ "
" อืม "