“จะร้องไห้ก็ร้องออกมา ไม่ต้องเก็บไว้ ถือซะว่าผมเป็นเพื่อนคนหนึ่งก็ได้” ภากรเอ่ยอย่างใจกว้า เขารู้ดีว่าเธอเจ็บกับการต้องทำเช่นนี้ แต่เขาก็เห็นใจเธอ เพราะคงไม่อยากมีผู้หญิงคนไหนที่ต้องเลิกกับคนที่คบกันมาตั้งนานด้วยความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้
“ไม่ล่ะ ยังไงก็ขอบคุณคุณมากนะที่มาช่วยฉันวันนี้” อิษยาเอ่ยออกมาด้วยความจริงจัง แต่ในแววตาของเธอกลับแฝงไปด้วยความหวั่นใจ
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นรางวัลที่คุณบอกว่าจะให้ผมสิ” ภากรเอ่ยด้วยความเจ้าเล่ห์ นักธุรกิจแบบเขา ถ้าลงทุนไปแล้ว เขาต้องไม่ขาดทุนอยู่แล้ว เขาเอาเวลาที่มีค่ามหาศาลของเขามาเล่นละครกับเธออยู่นี่ ถ้าผลตอบแทนไม่ใช่ตัวเธอก็อย่าหวังว่าคนอย่างเขาจะยอมตกลงช่วยเธอตั้งแต่แรกเลย
“ทำไมคุณใจร้อนแบบนี้ คุณไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังเสียใจอยู่” อิษยารีบโวยวายกลบเกลื่อนเพื่อหาทางหนีทีรอด
“อันนั้นมันก็แค่ความรู้สึกน่ะคุณ แต่ถ้าคุณได้ขึ้นเตียงกับผม รับรองว่าผมจะทำ
