บทที่๒๖ น้อยใจ

1438 Words

ที่เธอบอกว่าจะออกไปไหนกับใครก็ไม่มีสิทธิ์ห้าม เขาคิดว่าแค่บอกไว้เผื่ออนาคตอันไกลนิดหน่อย หรือแค่ยกตัวอย่างให้ฟังเฉย ๆ แต่ไม่ใช่ ผ่านมาแค่สองวันหลังพูด เธอก็บอกว่าจะไปเดินตลาด ไม่ใช่กับเขา แต่เป็นไอ้หน้าอ่อนนั่น! แล้วไม่คิดชวนเขาด้วย “เอ็งจะทิ้งให้พี่หาข้าวกินเองแล้วตัวเองก็ไปกับคนอื่นแบบนี้เหรอ” ถามขึ้นอย่างรู้สึกไม่ยุติธรรมกับตัวเองเลยสักนิด “พี่โตแล้วหากินไม่ได้หรือไง ข้าวก็มีไข่ก็มีทำกินไปสิ” ไม่มีเธอตอนกลางวันยังหากินเองได้ “หรืออยากกินอะไรก็บอก เดี๋ยวซื้อมาให้” “แล้วพี่ไปด้วยไม่ได้?” “ไม่ได้!” ปฏิเสธแทบจะทันที “ทำไม กลัวพี่เป็นก้างขวางคอเอ็งกับมันเหรอ” ไปเดินตลาดอ่ะ มันมีอะไรขวางคอขนาดต้องห้ามกันวะ “พี่กำลังงอแงเหมือนเด็กนะ” ไม่ได้ตอบ แต่ว่าให้เขาแทน “แต่เอ็งไม่เคยทิ้งพี่ไว้คนเดียวแบบนี้” นอกจากไปสอนแล้วให้เขาเฝ้าห้อง ไปที่อื่นเธอก็ถามตลอดให้ไปด้วยได้ “พี่ก็อยู่ห้องคนเดียวป

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD