Yanin's part
"พวกเราจะไปเป็นพยานให้ค่ะว่ามีคนพาญานินไปห้องมืดนั่น" เพื่อนหลายคนพูดขึ้นมาและพยักหน้าตามกันหลังจากพี่ทศกัณฐ์บอก
"ค่ะ" ฉันตอบแล้วมองเขาด้วยรอยยิ้ม พอเห็นพี่ๆ เพื่อนๆ เป็นห่วงก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นจริงๆ
"อิจฉาจังเลยค่ะ มีคนทำแผลมีคนดูแลแบบนี้ยอมเจ็บตัวทุกวันเลย" ใบเฟิร์นพูดขึ้นมาก่อนจะโดนนิเนยดีดหน้าผากดังเปรี๊ยะ
"ใช่เวลาที่ควรอิจฉามั้ย ดูหน้าพวกพี่แต่ละคนด้วย" นิเนยเตือนสติแล้วมองพี่ๆ เสื้อช็อปสามสี่คนที่อยู่กับพวกเรากำลังทำหน้าเครียดๆ กันอยู่
"เสร็จแล้ว" พี่ทศกัณฐ์พูดแล้วหยัดตัวลุกขึ้น "กลับเลยมั้ยจะไปส่ง"
"เดี๋ยวนินต้องเข้าห้องเชียร์กับเพื่อน" ฉันพูดแล้วหันไปมองพวกเพื่อนๆ ที่ยืนดูอยู่
"ไม่ไหวก็พักก่อนสิ" พี่นธีพูดแล้วขมวดคิ้วยุ่งๆ
"แกพักก่อนเถอะยัยนิน" นิเนยบอกแล้วมองฉันอย่างให้กำลังใจ
"อีกสองเดือนจะมีงานสปอร์ตเดย์แล้วถ้าฉันขาดบ่อยจะทำได้มั้ย เดี๋ยวก็ปิดเทอมอีก" ฉันพูด
