หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
เวลาเเปดโมงเช้าเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่ตัวฉันเองไม่ได้รู้สึกว่าอยู่คนเดียวอีกต่อไป
ยังมีเจ้าตัวเล็กในท้องของฉันที่เป็นเพื่อนคู่ใจเเละเป็นลมหายใจทำให้ฉันอยากจะดูเเลตัวเอง
อยากจะหาสิ่งดีๆ ให้ตัวเอง เพราะถ้าเเม่อารมณ์ดีเค้าก็จะอารมณ์ดีตามไปด้วย
หนังสือถูกเปิดอ่านซ้ำไปซ้ำมาจนฉันเกือบจะท่องมันได้ทั้งหมด เเต่มันก็สนุกจนฉันอดไม่ได้ที่จะหยิบมันขึ้นมาอ่านทุกครั้งที่มีโอกาส
พี่เซนเขาเองก็งานหนัก เเถมไม่ยอมค่อยยอมให้ฉันขยับเขยื้อนตัวไปไหนสักเท่าไหร่
ห่วงก็เเต่เขานั่นเเหละทำงานมันทุกวัน ฉันเองก็เเอบน้อยใจเล็กๆ
เเต่มันก็เเค่เศษเสี้ยวของความรู้สึก ฉันไม่อยากเรียกร้องอะไรจากเขาเเล้ว เพราะเเค่เขาทำทุกวันนี้มันก็ดีมากเกินพอเเล้ว
"ลูกจ๋าวันนี้กินอะไรกันดี"
ฉันอมยิ้มอยู่คนเดียว ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นที่อุดมไปด้วยเนื้อสัตว์ ผัก ผลไม้รวมถึงอาหารเสริมที่เเม่พี่เซนซื้อมาให้
รู
