ใบบัว...
ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดเพราะตอนนี้คุณฟิวมองฉันด้วยสายตาโกรธเคืองเพราะตอนนี้เขาไม่ได้พาฉันกลับห้องแต่เขากลับอุ้มฉันเดินไปยังสวนหลังบ้านเขาวางฉันลงตรงศาลากลางสวนซึ่งในขณะนี้มันเป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้วฉันมองไปรอบๆ มันทั้งเงียบทั้งมืดมีเพียงแค่แสงไฟจากเสาไฟทางเดินเท่านั้น
"คุณฟิวพาบัวมาที่นี่ทำไมคะ"
"อุ้มไม่ไหว เมื่อยแขน"
"???? "
"อยากกลับห้องก็โทรเรียกให้ผู้ชายของเธอมาอุ้มกลับห้องเองละกัน" พูดจบคุณฟิวก็หันหลังแล้วเดินออกไปทิ้งฉันไว้ตรงนี้เพียงคนเดียวแล้วตอนนี้ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะฉันไม่มีทั้งไม้ค้ำไม่มีทั้งมือถือ ของทุกอย่างอยู่บนรถของคุณฟิวทั้งหมด ฉันไม่สามารถพาตัวเองกลับห้องได้จะตะโกนให้ใครช่วยก็คงไม่มีใครได้ยินเพราะจากตรงนี้มันไกลจากบ้านมากพอสมควร ฉันไม่รู้จะทำยังไงและตอนนี้ฉันก็ง่วงและเพลียมากยังดีที่เขาพาฉันมานั่งตรงศาลาทำให้ฉันไม่ต้องทนนั่งตากน้ำค้าง ฉันหวังว่าพรุ่งนี้ค
