“ไม่ใช่ค่ะ ฉันรู้ว่าเวลาที่คุณทำงานคุณจริงจังกับงานมากแค่ไหน แต่ส่วนมากเวลาบ่าย ๆ เป็นต้นไปฉันมักจะเห็นคุณไม่ค่อยจะอยู่ในบริษัทจะออกไปข้างนอกตลอดอย่างน้อยห้าวันที่ทำงานสี่วันคุณก็ต้องออกไปข้างนอก วันนี้ฉันเห็นว่าคุณไม่ไปไหนก็เลยแปลกใจเท่านั้นเอง”
“แล้วถามถึงพรุ่งนี้ทำไม อย่าบอกนะว่าคุณคิดจะโดดงานตอนกลางวันออกไปหาใคร”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ที่ฉันถามว่าพรุ่งนี้คุณจะออกไปไหนไหม ฉันจะได้ตอบถูกว่าคุณไปไหนเผื่อใครโทรมาหาหรือเข้ามาติดต่อขอพบคุณ”
ชลลัมพียิ้มออกมาแล้วไปนึกว่าแอบโดดงานไปให้สัมภาษณ์กับหมอนั่นเขาจะได้หาเรื่องใช้ให้หนัก ๆ ทั้งวันจนไปไหนไม่ได้ อันที่จริงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาหรอกก็แค่ต้องรักษาหน้าตาตัวเองเอาไว้ตอนนี้เธอมาร่วมใช้นามสกุลเดียวกับเขานี่ไม่ได้หึงอะไรทั้งนั้น
“ต่อไปนี้ผมจะทำงานและเลิกงานพร้อมคุณทุกวัน ถ้าผมออกไปไหนจะพาคุณในฐานะเลขาไปด้วยคุณก็จะได้รู้ว่าผมไปไหนบ้างจบไหม”
