สักพักสิ่งที่เธอค้างคาใจก็ได้รับความกระจ่างเมื่อคนขับรถของบริษัทชื่อลุงขามมาหาเธอที่ห้องทำงานและแจ้งว่าคุณชลลัมพีสั่งให้ขับรถไปส่งเธอที่บ้าน
“แล้วคุณพีเขายังไม่ออกมาจากห้องประชุมอีกเหรอคะลุง”
“ขับรถออกไปตั้งแต่สี่โมงกว่า ๆ แล้วครับคุณบุษ และสั่งผมว่าห้าโมงเย็นให้ผมขับรถพาคุณไปส่งที่บ้าน”
“ขอบคุณค่ะลุง”
บุษบาบัณคิดว่าเขาคงไปหาสาว ๆ คนไหนสักคนอย่างว่าจะอดได้นานแค่ไหน
เมื่อห้าโมงเย็นแล้ว บุษบาบัณจึงเก็บข้าวของปิดคอมพิวเตอร์เตรียมตัวกลับบ้านแต่ว่ามารดาของเธอโทรมาเสียก่อน
“สวัสดีค่ะแม่”
“ยัยบุษวันนี้หนูว่างหรือเปล่า”
“กำลังเลิกงานค่ะ แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เอ่อ…ยัยบุษแม่”
“เดี๋ยวคุยกันที่บ้านล่ะกันค่ะแม่เดี๋ยวบุษไปหานะคะ”
แต่คนเป็นแม่กลับอึกอักไม่พูดท่าทางแบบนี้แสดงว่าที่บ้านกำลังมีเรื่อง ในเมื่อเสาร์-อาทิตย์นี้เธอก็ไม่ว่างกลับไปที่บ้านเย็นนี้กลับบ้านและอาจจะนอนค้างสักคืนก็ได้ บุษบาบ
