ยิ่งมองหน้ายิ่งอยู่ใกล้ยิ่งไหวหวั่น อเล็กซานโดรลอบมองบุษบาบัณและมองออกไปในทะเลกว้าง ได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากกลิ่นกายของบุษบาบัณที่เพิ่งอาบน้ำมาหมาด ๆ ทำไมการแอบหลงรักภรรยาชาวบ้านมันเป็นความทรมานเช่นนี้
“ไม่ทราบว่าคุณบุษทานข้าวหรือยังครับ”
บุษบาบัณตอบตามความจริง “ยังเลยค่ะ”
“ถ้าเช่นนั้นผมขอโอกาสเลี้ยงอาหารคุณสักมื้อได้ไหมครับ”
ที่จริงเธอก็กำลังหิวเหมือนกันแต่ว่าเขากับเธอเพิ่งจะรู้จักกันมันคงจะไม่เหมาะ
“อย่าดีกว่าค่ะขอบคุณในน้ำใจแต่ฉันไม่อยากรบกวนคุณ”
“ไม่รบกวนเลยครับ ผมต่างหากที่มารบกวนคุณขอสัมภาษณ์คุณให้ผมเลี้ยงเถอะนะครับ”
สายตาของเขาทำให้บุษบาบัณรู้สึกปฏิเสธยาก
“ให้เลี้ยงฉันคงไม่สะดวกเพราะยังไม่ได้เริ่มทำงานให้คุณเลย ถ้าเช่นนั้นขอเป็นอาหารง่าย ๆ ราคาประหยัดแถว ๆ นี้ก็พอและอเมริกันแชร์ละกันค่ะ”
ยังไงก็ยังดีกว่าเธอไม่โอเคเขาไหวไหล่ “เชิญครับ” อเล็กซานโดรผายมือ
อเล็กซานโดรลุกขึ้นและเอื
