กลับมาครานี้ขอใช้ชีวิตแบบสงบ

บทที่9

เสียงพูดคุยเรื่องของนาง ไม่ได้ทำให้นางเสียอาการเลย นางยังคงยิ้มน้อยๆ ฮูหยินทั้งหลายจึงไม่รู้ว่านางคิดเช่นไร

"หลานสาวของข้าคนนี้ เป็นไข่มุกในมือ นางจะแต่งบุรุษเข้าจวนเท่านั้น" ท่านยายของนางช่างร้ายกาจสมกับเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพใหญ่

"เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะท่านยาย"ซูเหมยฮวาหันไปยิ้มจนตาหยีให้ท่านยายของนาง

หลังจากงานเลี้ยงวันนั้นเรื่องบุตรีของเสนาบดีซูจะคิดจะแต่งเขยเข้าบ้านก็ดังไปทั่วทั้งเมืองหลวง บัณฑิตใจกล้าไร้คนหนุนหลังก็เข้าหาพี่รองของนาง

ส่วนทหารในกองทัพก็เริ่มเอาอกเอาใจพี่ใหญ่ของนาง แม้แต่พี่ชายทั้งห้าตระกูลเฟิ่งยังมีคนเข้ามาสอบถามไม่ขาด หากได้จวนอดีตท่านแม่ทัพใหญ่กับจวนเสนาบดีซูหนุนหลังต่อให้เป็นเขยแต่งเข้าพวกตนก็ยอม อีกทั้งความงามของซูเหมยฮวาชายใดจะกล้าปฏิเสธกัน

ภายในงานเลี้ยงนางนึกไม่ถึงว่าจะได้พบเซี่ยซีฮั่น แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะหลบไปพ้นเสียแล้ว

"ฮวาเออร์" เขาไม่ได้เรียกนางเช่นนี้นานเพียงใดแล้ว หากเขาไม่เข้ามาทำดีกับนางมีหรือคนที่ไม่ค่อยออกจากจวนไปไหนเช่นนางจะได้พบเขา

เมื่อก่อนเขาจะมาหาพี่ใหญ่เป็นประจำทำให้นางได้มีโอกาสพูดคุยจนแปรเปลี่ยนเป็นรักขึ้นมา แต่เมื่อใดกันที่เขาเปลี่ยนไป จนนางต้องเป็นฝ่ายออกไปดักรออยู่เสมอ

เขาไปเจอกับหลันเฟยหย่าจนรักนางได้อย่างไร นางก็ตอบได้แค่เพียงไม่รู้

"คารวะท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ" ซูเหมยฮวาทักเสร็จนางก็กำลังจะปลีกตัวจากไป

"ฮวาเออร์ พี่ขอคุยกับเจ้าสักประเดี๋ยว"

นางถึงกับคิ้วกระตุก ตอนนี้นางอยากจะหันไปหัวเราะใส่หน้าเขา มาเรียกตนเองว่าพี่เช่นนั้นหรือ ต่อหน้าหลันเฟยหย่า เป็นเขาที่บอกไม่ได้เป็นอะไรกับนาง พอนางตีตัวออกห่างกับจะดึงนางกลับเข้าไป

แปะ แปะ เสียงตบมือทำให้นางกับเซี่ยซีฮั่นหันไปมอง

"เปิ่นหวางมาขัดจังหวะพวกเจ้าพลอดรักกันหรือไม่" สายตาหยอกล้อนี่คืออะไร

"ถวายบังคมฉินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ" ถึงจะไม่พอใจแต่ก็มิอาจละเลยการทำความเคารพได้ มิเช่นนั้นจะเป็นการหมิ่นเบื้องสูง

"ไม่ต้องมากพิธี เชิญพวกเจ้าต่อกันได้เลย" สีหน้าคล้ายยิ้มไม่ยิ้มของฉินอ๋องทำให้ซูเหมยฮวามองเขาด้วยสายตาเย็นชา

"พระองค์กล่าวผิดแล้วเพคะ ขออภัยที่หม่อมฉันเสียมารยาท ขอตัวก่อนเพคะ" ซูเหมยฮวาไม่สนใจบุรุษทั้งสองนางเดินจากไปทันที

"พระองค์ทรงเข้าใจผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตรัสเช่นนี้ ฮวาเออร์จะเสียหายได้" เซี่ยซีฮั่นหันไปสบตากับฉินอ๋อง

"ไม่คิดเลยว่าท่านแม่ทัพสนิทสนมกับคุณหนูซูจนเรียกนางเช่นนี้ได้" บุรุษทั้งสองสบตาอย่างไม่มีใครยอมใคร แม้ใบหน้าทั้งคู่จะดูยิ้มแย้มแต่อากาศรอบข้างก็ชวนให้คนหายใจไม่ออกจริงๆ

หลังจากที่ซูเหมยฮวาไปแล้ว นางมิได้สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น นางยังคงคอยดูแลท่านยายจนงานเลิกถึงได้แยกย้ายกันกลับจวน

เรื่องที่นางเจอฉินอ๋องกับเซี่ยซีฮั่นนางไม่ได้เล่าให้ครอบครัวฟัง ด้วยเห็นว่าไม่จำเป็นต้องเล่า

กลางดึกคืนนั้นภายในห้องนอนของนางก็มีแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามาก่อนที่นางจะส่งเสียงเรียกองครักษ์ ปากของนางก็ถูกมือหนาพุ่งเข้ามาปิดเสียก่อน

"หากส่งเสียงข้าจะฆ่าเจ้า" นางกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย

"ท่านมีเรื่องอันใดถึงกับต้องเข้ามาที่เรือนนอนของข้า" ซูเหมยฮวากัดฟันพูดอย่างหงุดหงิด

บุรุษชุดดำ เก่งกาจขนาดเข้ามาถึงเรือนนอนของนางโดยรอดพ้นจากสายตาองครักษ์มากมายได้อย่างไร หรือต้องแจ้งให้ท่านพ่อเปลี่ยนองครักษ์ใหม่

"องครักษ์จวนเจ้าช่างไร้ฝีมือ" เหมือนจะเป็นพยาธิในท้องของนาง รับรู้ได้ราวกับตาเห็น

"ท่านมีเรื่องอันใด หากจะแค่มาทดสอบองครักษ์จวนข้าก็กลับไปได้แล้ว ข้าจะนอน"

"เจ้าต้องไปกับข้า" ไปไหน นางเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

ท่าทางของนางทำให้ชายชุดดำตรงหน้าถึงกับหายใจสะดุด เสียงร่ำลือที่กล่าวถึงไข่มุกงามในจวนเสนาบดีซูนั้นไม่เกินจริง แววตาของนางที่จ้องมองเขาในคืนที่ตนได้รับบาดเจ็บยังหวนให้นึกถึงทุกคืนวัน

"ข้ามีคนให้เจ้าช่วยรักษา"

"ท่านก็ไปตามหมอสิ ข้ามิใช่หมอเสียหน่อย" ชายคนนี้ท่าจะบ้า นางรักษาให้เขาแล้ว แล้วยังจะให้นางไปรักษาให้คนอื่นอีก

"ต้องเป็นเจ้า หยิบกล่องของเจ้ามาอย่าพูดมาก" เขาถลึงตาใส่นาง

นางเบ้ปากใส่ อย่างหมั่นไส้ จะใช้คนแต่กลับพูดดีไม่ได้ เขาไม่สนใจว่านางจะพอใจหรือไม่ เมื่อนางหยิบกล่องเครื่องมือแพทย์ออกมาเขาก็ดึงกล่องมาถือเอง พร้อมกับรวบเอวนางกระโดดออกจากหน้าต่างไป

ซูเหมยฮวายังไม่ทันได้สงบสติอารมณ์ของตน เขาก็พามาถึงที่เรือนพักแห่งหนึ่งแล้ว

"ข้าจะช่วยท่านแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น" นางทุบเขาไปที อาหารที่กินจากงานเลี้ยงยังไม่ย่อยดีแทบจะออกมาทั้งหมด

"พูดมาก!!! เข้าไปดูคนเจ็บ" มือหญิงสาวที่ทุบมาที่อกนั้นไม่ได้ทำให้เข้ารู้สึกเจ็บ แต่ทำให้เขารู้สึกคันในอกเท่านั้น จนเขาต้องกลบเกลื่อนเป็นตะคอกนางแทน

ซูเหมยฮวาเหนื่อยมาทั้งวันนางอยากจะรีบรักษารีบกลับไปนอน จึงเลิกสนใจเขา เดินเข้าไปดูคนเจ็บแทน

นางมิได้พูดสิ่งได้ เพียงลงมือถอดเสื้อของคนเจ็บ แต่ก่อนที่มือนางจะถึงตัวคนเจ็บ ชายชุดดำจับข้อมือนางไว้ นางเงยหน้ามองอย่างสงสัยว่าจะหยุดนางทำไม

"หืม ไม่ต้องถอด"

"แล้วจะให้เอาธนูออกอย่างไร" นางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

เขาไม่ตอบแต่ลงมือตัดเสื้อคนเจ็บให้เห็นเพียงบาดแผลเท่านั้น นางถอดหายใจ เข้าใจว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน นี่คือสิ่งที่ซูเหยมยฮวาคิด แน่นอนว่าชายชุดดำไม่คิดเช่นนางแน่นอน

"ตัดเพิ่มอีกหน่อย เช่นนี้ข้าไม่สะดวก" เขาลงมือตัดเพิ่มอย่างว่าง่าย

ทุกการกระทำของซูเหมยฮวาอยู่ในสายตาของเขาตลอด แม้ตอนที่นางเช็ดเลือด ล้างแผล เขาเหมือนอยากจะเข้ามาทำแทนนาง