‘เริงรตี’
สายตาของอดัมส์จับจ้องอยู่ที่เรือนร่างงามระหงของปานจันทร์ก็จริง แต่กลับอุทานออกมาเป็นชื่อ ‘เริงรตี’ มารดาของหล่อน ในขณะที่หญิงสาวกำลังก้มๆ เงยๆ เก็บดอกประดู่มาวางเรียงเอาไว้บนฝ่ามือเหมือนกับที่เริงรตีชอบทำเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่
ยิ่งได้เห็นปานจันทร์ ยิ่งทำให้อดัมส์เกิดความรู้สึกอาวรณ์ถวิลถึงเริงรตี สองปีมาแล้วที่หล่อนจากเขาไป แต่ทุกวันนี้ก็ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนจะเข้ามาแทนที่เริงรตีได้สักคน
สายตาของอดัมส์ยังจับจ้องอยู่ที่เรือนร่างเอิบอิ่มของปานจันทร์ เขายอมรับว่าหล่อนเป็นผู้หญิงที่สวยมาก
อดัมส์พยายามสลัดศีรษะเบาๆ เพื่อให้ภาพของ ‘เริงรตี’ และ ‘ปานจันทร์’ ที่ทับซ้อนกันอยู่อย่างสับสนในความทรงจำกับความเป็นจริง ช่วยยืนยันว่า ‘ผู้หญิง’ ที่เขากำลังจ้องมองอยู่นี้เป็นใครกันแน่
ยิ่งในตอนที่ปานจันทร์นั่งอยู่ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ของตอนใกล้ค่ำหล่อนช่างงดงามสะดุดตา แสงสีทองอร่ามทอดทอมาอาบผ
