คอปเตอร์นั่งหน้าบูดบึ้งอยู่ใต้อาคารเรียนของคณะ เขาโทรหานาบีตั้งแต่เรียนคาบแรกเสร็จตอนสิบโมง จนตอนนี้เที่ยงกว่าไม่มีการตอบรับจากนาบีเลย
"เป็นไร หน้าบูดเป็นตูดหมึก ดาบีไม่รับสายมึงเหรอ"
"เออโทรตั้งแต่สิบโมงจนป่านนี้ยังไม่รับ"
"เธอไปเที่ยวกับพวกผู้หญิงไม่ใช่เหรอว่ะ กูเห็นสตอรี่ใครแวบๆ เดี๋ยวนะกูดูก่อน"
อลันเลื่อนโทรศัพท์หาสตอรี่ไอจีของลูกปลาที่เขาเห็นแวบๆตอนสิบโมง
"อ่า..นี่ไงแต่เอ๊ะมันเหมือนโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอว่ะ"
คอปเตอร์แย่งโทรศัพท์ไปดู มันเป็นโรงพยาบาลจริงๆ ใครเป็นอะไร? ตอนนี้ใจเขาไม่ดีเลย มันร้อนรนอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
"ใจเย็น เดี๋ยวกูโทรหาของขวัญแปบ"
อลันรีบแย่งโทรศัพท์มาโทรหาของขวัญที่รีบสายทันที ยืนคุยกันสักพักเขาก๋เดินกลับมาหาคอปเตอร์ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"พวกลูกปลาเล่นแฟนมึงแล้วไอ้เตอร์"
"มึงพูดมาอย่ามายืนยิ้มอยู่ พวกนั้นทำอะไรนาบี"
คิงตันที่เดินมาตั้งใจฟังด้วยคน เขาเองก็อ
