มิรินดาเห็นเขาก็เมินหน้าหนี และรีบเอ่ยขอตัวจากคู่สนทนา
“งั้นมิรินขอตัวกลับก่อนนะคะ ไว้เจอกันที่โรงเรียนค่ะ”
“ขอบคุณน้องมิรินอีกครั้งค่ะ”
ทันทีที่คู่สนทนากล่าวขอบคุณจบ มิรินดาก็คว้ากระเป๋าสะพายไหล่ และจ้ำอ้าวออกมาจากภัตตาคารหรูที่เปิดอยู่ภายในโรงแรมทันที
อินทัชรีบเดินตามไป และแน่นอนว่าเขาที่ขายาวกว่าตามทันได้ในที่สุด
“หลีกไปนะพี่หนึ่ง”
เขามายืนขวางหน้าเอาไว้ แต่หญิงสาวก็พยายามที่จะเบี่ยงตัวหนี
“เรามีเรื่องต้องคุยกันครับมิริน”
“มิรินไม่มีอะไรจะคุยกับพี่หนึ่งค่ะ เลิกยุ่งกับมิรินได้แล้ว”
หล่อนผลักอกเขาแรงๆ ก่อนจะเดินเร็วๆ ตรงไปยังลานจอดรถ แต่เขาก็ตามทันอีกครั้งและครั้งนี้เขาคว้าข้อมือเล็กเอาไว้
“ปล่อยนะพี่หนึ่ง!”
“ไปขึ้นรถพี่ เราต้องคุยกัน”
“มิรินขับรถมาค่ะ อื้อ... ปล่อยนะ”
“ถ้าดื้อมาก พี่จะจูบให้ปากเจ่อเชียว” เขาข่มขู่ และคำขู่นี้ก็ทำให้มิรินดาหน้าแดงระเรื่อ
อินทัชอมยิ้ม หรี่ตา
