วันจันทร์
มหาวิทยาลัย
โซ่ คงมาเรียนตามปกติ ซึ่งพักเที่ยงก็ยังนั่งรวมกลุ่มกับกระทิงใต้ตึกคณะ เหมือนเช่นทุกครั้ง
"เพลงพลอยเป็นยังไงบ้าง" กระทิงถาม "สบายดีหรือเปล่า ชอบนอนละเมออยู่ไหม"
"มึงถามทำไม"
"กูแค่อยากรู้ แล้วชอบแอบลงไปกินก๋วยเตี๋ยวดึกๆ คนเดียว ถึงจะเป็นนักมวยแต่ก็อันตราย สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ดี"
"ถ้าห่วงขนาดนี้มึงก็กลับมาดูแลสิ"
"ก็มีมึงดูแลอยู่แล้วไง"
ถึงจะพูดแต่กระทิงก็ไม่สบตา เอาแต่ก้มหน้ามองโทรศัพท์จนโซ่ดึงกระชาก พร้อมพูดเสียงแข็งจริงจัง "กูยอมรับว่าดีใจที่มึงหลีกทางไป ให้กูอยู่กับเพลงพลอยสองคน แต่เพลงพลอยก็รักมึงเหมือนที่รักกู แม่งนั่งซึมกินข้าวก็น้อย ไม่ร่าเริงสดใส กูก็ไม่ได้อยากใช้เมียร่วมกับใคร แต่เมื่อมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ สิ่งที่ควรทำคือช่วยกันดูแลผู้หญิงที่เรารักไม่ใช่เหรอ.."
พูดจบโซ่ก็วางโทรศัพท์คืนให้ ก่อนจะเดินกลับคณะก็พูดทิ้งท้าย "ไว้คิดได้เมื่อไหร่ก็กลับมา
