"หนาวจริง ๆ ใช่ไหม? หนาวอย่าทิ้งซุนไปไหนนะ ซุนขอโทษ อย่าทิ้งซุนไปนะ ซุนไม่เหลือใครแล้ว ฮึก~ๆ ฮือออ ๆ ๆ ๆ"
ซุนร้องไห้โฮ ปากเพียงพร่ำขอโทษเธอและขอร้องให้อยู่กับเขาอย่าทิ้งเขาไป ตอนนี้ซุนเหมือนคนหมดที่พึ่งทางใจ ทุกอย่างในชีวิตของเขาราวกับพังทลายลงจนหมดสิ้น เขาสูญเสียผู้หญิงที่รักคนหนึ่งไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ การจากลาที่ไม่อาจกลับมาพบเจอกันได้อีก มันทรมานจนเขาไม่อยากจะหายใจต่อเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่า…
"ฮึก~โอ๋ๆ หนาวอยู่นี่แล้วนะ ไม่เป็นอะไรนะคนเก่ง"
เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้นและหยดน้ำตาไว้ เธอเสียใจมากแต่ตอนนี้เธอต้องเป็นหลักยึดเหนี่ยวจิตใจให้กับเขา เธอจะอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด
มือบางลูบผมร่างสูงในอ้อมกอดที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุดอย่างเบามือ ทำให้เธอรู้ว่าเขาปล่อยปะละเลยตัวเองแค่ไหน เส้นผมสั้นที่เคยนุ่มสลวยมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ตอนนี้กลับแข็งกระด้าง กลิ่นแปลก ๆ ราวกลับว่าไม่ได้ทำความสะอาดมาสักพัก ตอนเธอไม่อยู
