“อุ๊บ! อ้วกกกก โอ้ก ๆ แอวะ!”
เป็นเสียงอาเจียนของลมหนาวในตอนเช้าอีกวัน เธออ้วกอีกแล้ว อ้วกเอาน้ำใส ๆ ออกมาจนหมดไส้หมดพุง จนตอนนี้ทรุดลงข้างชักโครก น้ำหูน้ำตาไหลเต็มไปหมด เธออ้วกจนแทบไม่มีแรงจะหายใจแล้ว…เมื่อคืนเธอนอนกอดเขาทั้งคืน อาการเวียนหัวแล้วอยากอาเจียน ก็หายไปเหมือนปลิดทิ้ง เป็นคืนแรกที่เธอหลับสนิทตั้งแต่ที่เขาบินไปจีน แต่ตอนนี้เขาไปไหนแล้วล่ะ? ทำไมตื่นมาแล้วถึงไม่เจอนะ? ออกไปไหนตั้งแต่เช้าขนาดนี้?
เธออาการดีขึ้นเล็กน้อยพอที่จะทรงตัวได้ ร่างบางก็พยายามเดินเซซ้ายเซขวากลับมาพักที่เตียง พร้อมกับรีบคว้าหมอนที่เขาใช้หนุนนอนเมื่อคืนมาสูดดม กลิ่นยาสระผมอ่อน ๆ ของเขาทำให้อาการเวียนหัวของเธอดีขึ้นมาก มือเรียวค่อย ๆ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนที่จะกดเบอร์โทรหาเขาทันที
ตุ๊ด ๆ ไม่รับสาย…เขาทำอะไรอยู่ถึงไม่ยอมรับสายเธอ? ปกติแม้จะยุ่งแค่ไหนเขาก็ต้องรับโทรศัพท์เธอก่อนเสมอ เริ่มผิดปกติแล้ว! คนตัว
