ผู้หญิงปริศนา
ก่อนวันเดินทางหนึ่งวัน
“คุณย่าขา คุณย่า” พันดาวส่งเสียงมาก่อนตัว โผกอดจรรยาที่นั่งดูทีในห้องนั่งเล่น “คิดถึงคุณย่าที่สุดเลยค่ะ”
“คุณย่าคับ ตะวันก็คิดถึงคุณย่าคับ” ตามมาด้วยตะวัน วิ่งไปกอดจรรยา ที่โอบกอดหลานแฝดไว้ทั้งสองคน
“ย่าก็คิดถึงตะวันกับหนูดาวมากๆ เลย ไม่ได้เจอกันตั้งหนึ่งวันครึ่ง ยิ่งคิดถึงหลายเท่า” จรรยาไม่ได้พูดเวอร์ นางรู้สึกตามกล่าวไป
“เห็นทีสมบัติของคุณแม่คงยกให้ตะวันกับหนูดาวแน่ๆ ส่วนลูกๆ คงไม่ได้สักแดง” ภวิตราพูดยิ้มๆ อิ่มความน่ารัก สดใสของสองหลานมาก ยิ่งนับวันยิ่งหลงรัก และยิ่งอยากให้มาอยู่บ้านเดียวกันใจแทบขาด
“ฉันไม่ให้แกหรอกย่ะ สมบัติในส่วนของแกก็เยอะแล้ว ฉันให้หลานดีกว่า”
“ค่ะ ยกให้ไปเลยค่ะ หมวยก็ตั้งใจว่า ถ้าไม่มีลูกไม่มีผัวก็จะยกสมบัติให้ตะวันกับหนูดาวค่ะ” ภวิตราบอกความตั้งใจให้คนเป็นแม่ฟัง
“ฉันไม่หวังลูกของแกหรอก เรื่องมาก เรื่องเยอะขนาดนี้ หา
