บทที่ 7
1046 Words
เดิมทีตุลานัดกับวิสาขาว่า จะไปซื้อของให้ภาณี ซึ่งใช่ แพลนนี้ไม่ได้ยกเลิก เปลี่ยนแปลงเล็กน้อยคือ มีอีกสองชีวิตมาเดินห้างด้วย สองคนที่ว่านี้คือ ตะวันกับพันดาว
ช่วงบ่ายโมงอัญชุลีโทรมาบอกวิสาขาว่า ไปรับตะวันกับพันดาวไม่ได้ เนื่องจากพามารดาไปหาหมอที่โรงพยาบาล แพทย์ตรวจหลายอย่าง คงไปรับสองแฝดไม่ได้ วันวิสาคิดหนัก ครั้นให้สุปรานีไปรับคงไม่สะดวก มารดาต้องดูยายนงค์ สมัยกับตาสาครไม่อยู่บ้าน ไปทำธุระกับเพื่อนข้างบ้านกลับช่วงเย็น เธอคิดหาทางออก จนในที่สุดก็คิดได้
“คุณตุลาคะ เนยขอลางานสักสองชั่วโมงได้มั้ยคะ แก้มไปรับสองแฝดไม่ได้ค่ะ เนยต้องไปรับเอง พอเนยไปส่งหลานที่บ้าน จะรีบกลับมาทำงานต่อค่ะ” ทางออกนั้นคือลางาน
“ไม่ให้ลาครับ” วิสาขาสตั้นไปหลายวินาที ตุลายิ้มเมื่อเห็นสีหน้าเธอ “ผมล้อเล่นครับ ไม่ให้ลาได้ไงล่ะ ถ้าไม่ให้ คะแนนผมเสียกันพอดี”
วิสาขายิ้มได้ เป็นรอยยิ้มเขิน จากคำพูดที่เธอพอรู้ความหมาย
“ขอบคุณค่ะ เนยจะรีบไปรีบกลับค่ะ”
“เดี๋ยวสิครับ ผมยังพูดไม่จบเลย”
“ค่ะ ว่าไงคะ” เธอนึกว่า เขาร่นเวลาลาจากสองชั่วโมง ให้แค่หนึ่งชั่วโมงหรือหนึ่งชั่วโมงครึ่ง
“ผมจะไปกับคุณด้วย พอเราไปรับสองแฝดเสร็จ เราไปห้างกันเลย พาหลานคุณไปหาของกินอร่อยๆ ค่อยไปเดินซื้อของให้พี่ภา” เหมือนโชคเข้าข้าง ตุลาหมายทำตัวสนิทสนมกับตะวันและพันดาว เขาไม่ได้รีบร้อน ให้วิสาขารู้สึกว่า เขาอยากพบสองหลานแฝด แผนแรกคือ ต้องทำให้วิสาขามีใจให้เขาเสียก่อน เพื่อที่ตุลาจะได้ดึงตัวเองเข้าไปหาลูกฝาแฝดของตน ได้แบบเนียนๆ ไม่มีใครสงสัย ซึ่งคิดว่า อีกหนึ่งสัปดาห์ค่อยดำเนินแผนสอง ทว่าตุลาคงไม่ต้องรอถึงวันนั้น เพราะโอกาสมาอยู่ตรงหน้า ซึ่งเขารีบคว้ามันไว้ทันที “ไปกันเลยดีกว่าครับ เดี๋ยวไปรับหลานเนยช้า เด็กคอยนานไม่ดีนะ”
วิสาขาเหมือนถูกมัดมือชก ปฏิเสธคงไม่ได้ ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ให้เจ้านายกึ่งเอาแต่ใจทำตามที่เอ่ยออกมา
ร้านแรกที่ตุลาพาสามน้าหลานไปคือ ร้านขายของเล่น ความใจป๋า อยากซื้อของให้ลูกชายและลูกสาวเป็นทุนเดิม เมื่อมีโอกาส ตุลาจัดชุดใหญ่มาก
“คุณตุลาคะ เนยว่าพอแล้วค่ะ ร้านเมื่อกี้หมดไปเกือบหมื่น เนยเกรงใจค่ะ และไม่อยากให้หลานเคยตัวด้วย ถ้าครั้งหน้าร้องขอของเล่น เนยไม่มีเงินซื้อให้ แกสองคนจะร้องนะคะ” วิสาขาห้ามอย่างมีเหตุผล คนมีเงินอยากจ่าย ยอมที่ไหน
“ยังไม่ถึงหมื่นเลย ไหนๆ ก็จะหมื่นแล้ว หมดอีกหมื่นสองหมื่นไม่เป็นไรหรอก” วิสาขาอึ้ง พูดไม่ออก “ผมน่ะ เอ็นดูตะวันกับหนูดาวมากเลยนะ พูดได้ว่าตั้งแต่เห็นวันนั้นก็ได้ และการที่ผมปกป้องตะวันวันนั้น อาจเป็นพรหมลิขิต ให้ผมได้เจอกับตะวัน ให้รักและดูแล สำคัญที่สุดคือ ทำให้ผมได้เจอกับเนยไง เนยจำวันแรกที่เราเจอกันได้มั้ย ผมน่ะจำได้ดีไม่มีลืม เพราะผู้หญิงที่ผมเจอ สวยน่ารักตรึงใจผมมาก”
วิสาขาเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน กับคำพูดสื่อความหมาย ไม่พอนัยน์ตาตุลามองมาที่เธอ ส่งน้ำเชื่อมเคลือบกากเพชร หัวใจสาวทำงานหนักขึ้นทันที
“คุณลุงตุลาเจ้าขา” คำเรียกช่างน่ารัก เสมือนท่าเอียงคอ และยิ้ม
“ว่าไงครับหนูดาว”
“หนูดาวหิวค่ะ ท้องหนูดาวร้องจ๊อกๆ แล้วค่ะ” คำพูดคำจาทำให้คนฟังถึงกับยิ้ม อุ้มพันดาว ไม่ได้อุ้มแค่เด็กหญิง เขาอุ้มตะวันด้วยแขนอีกข้าง
“ตะวันก็คงหิวเหมือนกันใข่มั้ยครับ”
“ใช่คับคุณลุง หิ๊วหิว” เด็กชายตะวันตอบ
“คุณลุงพาไปกินข้าวนะครับ ว่าแต่อยากกินอะไรเอ่ย”
“ไปกินร้านอาหารของคุณนวลดีมั้ยครับ เธอเปิดสาขาที่นี่ครับ” พิชัยแนะนำ
“ก็ดีเหมือนกัน งั้นนายเอาของไปเก็บที่รถก่อน แล้วค่อยตามไป กินเสร็จ ฉันต้องซื้อของอีกหลายอย่าง จะได้ไม่ต้องถือพะรุงพะรัง” พิชัยทำตามคำสั่ง แต่ก่อนไปเขาบอกเลขชั้นที่ร้านอาหารดังกล่าวตั้งอยู่
“ไปกินข้าวเพิ่มพลังกันครับ เพราะเราคงต้องใช้แรงซื้อของเยอะเลย”
วิสาขาจะว่าอะไรได้ เขาว่าอย่างไรคงว่าตามนั้น เดาได้ไม่ยาว่า ของที่ว่านี้ ไม่ใช่แค่ของที่ซื้อให้ภาณี อาจมีของตะวันและพันดาวอีกเพียบ
นับแต่ตุลาทำความรู้จักกับตะวัน พันดาว เขาได้พบหน้าลูกแฝดทุกวัน โดยที่วิสาขา รวมถึงคนในบ้านเธอไม่มีใครสงสัย เพราะเขาชิดใกล้วิสาขาในฐานะเจ้านาย และคนที่เข้ามาจีบเธอ
และนับแต่วันนั้น ตุลามาบ้านวิสาขาทุกวัน มาเช้ามาเย็นก็ว่าได้ จุดประสงค์การมาตอนเช้าคือ มารับวิสาขาไปทำงาน ทุกวันชายหนุ่มเจอตะวันกับพันดาว ที่ตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน เขาใช้ช่วงเวลานี้ใกล้ชิดลูกฝาแฝด พูดคุย หยอกล้อเล่นกัน สร้างความคุ้นเคยไปในที
ส่วนตอนเย็น บางวันอัญชุลีไปรับสองแฝด แต่ไม่ได้รับกลับบ้าน มาส่งที่บริษัทตุลา หลังเขาเลิกงานก็จะพาสองหนูน้อยแสนน่ารัก ไปห้างสรรพสินค้า กินข้าวเย็น และซื้อของ ความสัมพันธ์ระหว่างตุลากับลูกทั้งสองคน พัฒนารวดเร็วมาก อาจเพราะตุลาตามใจหนักมาก เป็นผู้ใหญ่ใจดี จนเด็กติดแจ
การณ์นี้ทำให้แผนการจีบวิสาขา เป็นไปตามเขาตั้งใจ เธอมีทีท่าใจเอนเอียงมาให้ตน แม้ว่าเธอไม่พูด ทว่าสีหน้า แววตาวิสาขา บอกได้ชัดเจน
- Writer
