6 เดือนต่อมา
หลังจากผ่านพิธีมงคลสมรสแบบเรียบง่ายไปอย่างราบรื่น นิกาก็ย้ายเข้ามาอยู่บ้านกาญอย่างถาวร และยังคงสอนหนังสือเด็กที่โรงเรียนตามปกติ หลังจากตื่นนอนร่างเล็กก็เตรียมลุกไปอาบน้ำเพื่อไปโรงเรียน ทว่าเช้านี้เธอกลับรู้สึกอาการไม่ค่อยดี เวียนหัวเหมือนจะคลื่นไส้ตั้งแต่ตื่น
แต่เพราะกลัวจะไม่มีใครสอนเด็ก ๆ เธอจึงฝืนร่างกายลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินออกไปข้างนอก แต่ยังเดินไม่พ้นประตูทว่าหน้ามืดเกือบล้มหน้าคะมำเสียก่อน ดีที่สามีของเธอกำลังจะเดินเข้ามาในห้องนอน จึงรับเธอไว้ได้ทัน
“เป็นอะไร?” กาญเอ่ยถามนิกาด้วยใบหน้าเป็นห่วง ขณะแขนกำยำประคองตัวเธอไว้แน่นเพราะกลัวตก
“หนูเวียนหัวมากเลย”
“ไปโรงเรียนไหวไหม?”
“หนูกลัวไม่มีใครสอนเด็ก ๆ” คำพูดของเธอคือคำตอบ กาญจึงอุ้มนิกากลับเข้าไปนอนในห้องแล้วเอ่ยบอกเธอน้ำเสียงกำชับ
“ไม่ไหวก็ไม่ต้องไป เดี๋ยวกูโทรบอกแพรวให้”
“ก็ได้ค่ะ”
“นอนพักนะ เดี๋ยวกูไปทำข้าว
