ทางด้านนิกาเมื่อรับรู้เช่นนั้นก็ยกยิ้มด้วยความชอบใจ ก่อนจะเลื่อนแขนไปโอบรอบคออีกคนแนบแน่น ซุกซบใบหน้ายังอกกำยำด้วยความสุขเอ่อล้นหัวใจ ที่เขายอมทำตามที่เธอขอ
เมื่อรับรู้ว่าเข้ามาภายในห้องตาคู่สวยก็ลืมขึ้น จากนั้นก็มองยังห้องมืดสลัวที่ไม่คุ้นตา พออีกคนพามุดเข้าไปในมุ้งแล้ววางเธอนอนลงยังฟูก พอแน่ใจว่าไม่ใช่ห้องนอนของไข่หวานเธอจึงรีบดีดตัวลุกขึ้น แล้วเอ่ยถามอีกคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าด้วยน้ำเสียงติดขัด ขณะหัวใจดวงน้อย ๆ เต้นสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ
“พ่อครูพาหนูเข้ามาในห้องนอนทำไม?”
“เพชรมายา” (พามา…)
“พ่อครู!” สิ้นคำพูดของอีกคนก็ทำเอานิกาตกใจ นั่งตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกกับคำพูดของเขา เพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดตรงขนาดนี้ ขณะตาคู่สวยมองอีกคนไม่ละไปไหน ก่อนที่เขาจะขยับมาใกล้ แล้วถามด้วยใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม
“มึงรู้ไหมว่ามันความหมายว่าอะไร?”
“เอ่อ...รู้ค่ะ”
“แล้วถ้ากูจะขอมึงทำอย่างที่พูดได้ไหม?”
“พ่
