หย่าขังรัก

บทที่ 3 รอเป่าเทียนวันเกิดกับพ่อ 2/2

“ดีฮับ แล้วพี่ธันก็จะรอพ่อเป่าเค้ก” เด็กน้อยบอกกับผู้เป็นแม่ด้วยใบหน้าแช่มชื่น จนคนเป็นแม่อดค่อนขอดไม่ได้

“รักแต่พ่อ แล้วแม่ล่ะ ไม่รักเหรอครับ”

“รักฮับ รักพ่อกับแม่เท่ากันเลยฮาบ” เด็กน้อยประจบแม่จุ๊บที่แก้มเบา ๆ อย่างแสนรักจนคนเป็นแม่หายงอน

“ร้ายนักนะเรา เมื่อเช้าทำไมกินข้าวหมดถ้วย”

“พ่อบอกว่าไม่ชอบคนไม่กินข้าว พี่ธันเลยกินข้าวให้หมด พ่อจะได้รักพี่ธันไงฮับ”

คำตอบของผู้เป็นลูกชายทำเอาคนเป็นแม่อย่างเธอสะอึก เขามีอิทธิพลกับลูกมาก ลูกมองเขาเป็นฮีโร่ มองเขาเป็นคนสำคัญ แต่เขาล่ะมองลูกเป็นอะไร

คิดมาถึงตรงนี้ก็เจ็บจี๊ดที่หัวใจ ขอให้ความน่ารักของธันวาชนะใจเขาได้สักวันเถอะนะ นี่คือคำภาวนาของเธอ ตลอดตั้งแต่ธันวาอยู่ในท้อง

แม้ในตอนนั้นเขาจะแทบไม่สนใจไยดีเธอแม้แต่ตอนแพ้ท้องอย่างหนักหน่วง กว่าจะเอาชีวิตรอดตอนท้องมาได้นับว่าสาหัสอยู่เหมือนกัน เธอเลิกแพ้ท้องเอาใกล้จะคลอดแล้ว ซึ่งคนท้องน้อยคนนักจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้

แต่แปลก ที่เวลาเขากลับบ้านเธอกลับไม่แพ้ท้อง ราวกับลูกในท้องการเขา เมื่อเขาอยู่ใกล้ลูกก็จะอารมณ์ดีไม่กวนเธอ

เธอรู้ว่านั่นเป็นเพราะฮอร์โมนของเธอ แต่ว่าอดคิดเข้าข้างตัวเองในเรื่องนี้ไม่ได้เลยจริง ๆ

สายใยรักที่เป็นเหมือนเยื้อใยบาง ๆ หลายคนมองไม่เห็นแต่เธอรับรู้ได้ว่าลูกรักเขาเป็นอย่างมาก

เมื่อถึงเวลาเข้าครัว เด็กชายตัวน้อยก็ทำหน้าที่พ่อครัวอบขนม เธอถ่ายรูปลูกชายไว้ ขณะที่ตั้งใจทำเค้กให้ผู้เป็นบิดา แล้วเมื่ออบเค้กเสร็จ เธอก็เอารูปไปแต่งในห้องทำงานของเขา โหลดเข้าเครื่อง แล้วก็จัดการใช้กระดาษโฟโต้ที่เธอแอบซื้อมาเตรียมไว้ เพื่อพริ้นรูปทำการ์ด

เด็กชายตัวน้อยลากเก้าอี้มานั่งเป็นกำลังใจให้ผู้เป็นแม่ เพราะตัวเองอาสาเขียนคำอวยพรเอง แม้ว่าจะไม่ค่อยเป็นตัวก็ตาม และเธอคิดว่านี่น่าจะจริงใจกว่าการใช้ฟอนต์ สวย ๆ เป็นไหน ๆ

“แม่ฮาบเสร็จยังฮาบ”

“ใกล้แล้วลูก หนูจะเขียนคำว่าอะไรครับเดี๋ยวแม่ทำเส้นประให้ครับ”

“ผมรักพ่อฮับ...ขอให้พ่อมีความสุข” คำนี้เด็กน้อยพูดบ่อยมาก บ่อยจนเธอกังวลว่าลูกชายกลัวว่าจะไม่ได้รับความรักจากเขาหรือเปล่า ถึงเอาแต่พูดคำเดิม

‘แม่ขอโทษลูก’ เธอพูดคำนี้ซ้ำ ๆ หลายครั้งหลายครา อยากขอโทษที่เลือกพ่อของลูกไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าเขารังเกียจแต่ใจก็ยังไปรักเขา

จนเมื่อมีธันวาความจงเกลียดจงชังเด็กกำพร้าอย่างเธอ เขาก็ไม่เคยลดเลย เขามีแต่ต้องการเพียงแค่ตัว แต่ไม่ได้อยากต้องการหัวใจของเธอกับลูก ข้อนี้เธอรับรู้ได้เป็นอย่างดี

เวลาผ่านไปจนเย็นเด็กชายตัวน้อยก็มายืนรอพ่อที่หน้าประตูบ้าน แล้วก็วิ่งกลับไปหาเธอ ทำซ้ำ ๆ แบบนี้หลายรอบจนเธอต้องถอนหายใจ

หากเธอเป็นคนที่เขารัก คงดีไม่น้อย เขาคงรีบกลับบ้านมาอยู่กับเธอและลูก ไม่ปล่อยให้เราต้องรอกันแบบนี้

“เย็นแล้วครับลูก มาทานข้าวก่อน เดี๋ยวพี่ธันนอนก่อนก็ได้ฮับ พ่อมีงานดึก เดี๋ยวแม่ปลุกพี่ธันดีไหมฮับตอนพ่อมา”

“ดีฮับ” เด็กน้อยถือการ์ดไว้กับมือ ลายเส้นยึกยือแต่ทว่าตั้งใจเขียนทำให้เธออมยิ้มอย่างภูมิใจ

วันนี้คุณสาวิตรีโทรหาเธอแล้ว เพราะว่าเป็นวันเกิดลูกชาย แต่ทว่าเจ้าลูกชายตัวดีกลับไม่ยอมกลับบ้านมาอยู่กับลูกกับเมีย จนคุณหญิงก็อ่อนใจกับลูกชายตัวเอง

ในคลับที่จัดปาร์ตี้แบบไพรเวต

“เอ้า...ชนแก้ว” เจ้าของวันเกิดชนแก้วกับทุกคน ทั้งเพื่อนสมัยเรียน เหล่าคนสนิททั้งหลายถูกรับเชิญทั้งหมด แต่คนสำคัญที่สุดอย่างลูกเมียต้องรออยู่บ้าน

วันนี้มีเซอร์ไพร์ของขวัญกล่องใหญ่ แล้วเมื่อเปิดออกมาก็เป็นเลขาที่เป็นเพื่อนสนิท ใส่ชุดหวิวผูกโบว์ใหญ่ที่มารอให้เจ้าของวันเกิดแกะโบว์ออก

แกะเลย แกะเลย แกะเลย!!!!

เสียงเหล่าเพื่อนพ้องเชียร์กันดังลั่น ให้เข้าไปแกะโบว์ออกจากตัวของขวัญ ทั้งหญิงสาวยังส่งยิ้มอย่างยั่วยวน โดยไม่คิดถึงศีลธรรมว่าคนมีครอบครัวไม่ควรเกี่ยวข้องด้วย

แต่ถ้าหากเหล่าเพื่อนเขามีศีลธรรมกันจริง ๆ ร้านเหล้าก็คงเฉาแย่

ชายหนุ่มผู้โดนท้าทายไม่ได้ จึงดื่มเหล้าสีอำพันหมดแก้ว แล้วก็กระแทกแก้วลงบนโต๊ะ เดินเข้าไปแกะของขวัญชิ้นใหญ่ ท่ามกลางเสียงเชียร์ และคนช่วยถ่ายคลิปกันอย่างสนุกสนาน

“คืนนี้ของขวัญชิ้นนี้จะเป็นของคุณ” เมื่อเขาดึงโบว์ใหญ่ทิ้งที่พื้น ของขวัญก็รั้งต้นคอเขาเข้ามาจูบอย่างดูดดื่มท่ามกลางเสียงโห่ร้องอย่างชอบอกชอบใจของเหล่าเพื่อนฝูง