หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก และไม่สามารถพูดให้จบประโยคเพียงครั้งเดียวได้ ต้องหยุดป้ายน้ำตา ปล่อยเสียงสะอื้นเป็นระยะกว่าจะพูดต่อได้อีกครั้ง
“ฉันไม่ได้... เห็นแก่เงินในครั้งนี้ แต่ฉัน... ฉันจำเป็นต้องใช้มัน”
ลุคคาแสดงท่าทางรำคาญออกมาก็จริง แต่ภายในใจของเขานั้นรู้สึกตรงกันข้ามออกไป เขาอยากดึงร่างอรชรนั้นเข้ามากอด อยากปลอบประโลมเจ้าหล่อนด้วยรสจูบของตัวเอง แต่ก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ ถ้าเขาทำแบบนั้นลงไป ทุกอย่างที่พยายามยื้อเอาไว้ก็ต้องพังพินาศลงในพริบตา และเขาก็จะไม่สามารถกลับมาควบคุมสมองของตัวเองได้อีกเลยตลอดกาล
“เอาไปปรนเปรอผัวแก่ของเธอสินะ” ถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าผู้ชายแก่ที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลไม่ใช่คนรักหรือชู้รักของดวงฤดีอย่างที่เขาเคยเข้าใจมาก่อนหน้านี้ แต่ลุคคาก็อดเอามาพูดเพื่อให้อีกฝ่ายเจ็บช้ำไม่ได้
ดวงฤดีกัดปากแน่นมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ฉันห้ามความคิดของคุณไม่ได้หรอก
