“สวัสดีค่ะเจตน์ นั่นใครคะ อ้อ... หนูมิน เป็นอะไรล่ะคะนั่นถึงให้เจตน์อุ้ม” วีรดาเลิกคิ้วขึ้นถามด้วยสีหน้าสงสัย ก่อนจะส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม
เจตน์รีบวางมินตราให้เหยียบยืน มองอดีตคนรักด้วยรอยยิ้มกว้างขวาง มินตราเห็นคนทั้งสองแล้วหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก
“คุณกลับมาเมื่อไหร่แล้วครับดาว”
“เพิ่งกลับมาถึงประเทศไทยค่ะ ดาวแวะมาเยี่ยมคุณคนแรกเลยนะคะ เพื่อนๆ คนอื่นยังไม่ได้เจอกันเลย” คนพูดแสดงออกให้รู้ถึงความสำคัญของคนตรงหน้า มินตราแอบเบ้ปากใส่คนมารยาสาไถ
“โอ๊ย! พี่เจตน์ขา... หนูมินปวดท้องจังเลยค่ะ” มินตราโอบกอดรอบคอหนาของเจตน์เอาไว้ เขามองอย่างเอ็นดูก่อนจะตวัดอุ้มร่างน้อยขึ้นสู่อ้อมแขน
“เดี๋ยวรอผมก่อนนะครับ ผมขออุ้มหนูมินไปนอนบนห้องก่อน น้องปวดท้องต้องหายาให้น้องกินด้วย”
“ตามสบายค่ะเจตน์” วีรดายิ้มหวานหยด ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อเจตน์หันหลังเดินขึ้นบันไดบ้านไป มินตราแลบลิ้นปลิ้นตา โดยที่เจตน์ไม่เห็น
“ยาย
