ดวงตาดอกท้อคู่งามที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนจ้องมองเด็กสาวที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของเขาด้วยความสงสารมือใหญ่ยื่นมาปัดเส้นผมนุ่มลื่นราวกับแพรไหมออกจากแก้มเนียนใสให้เธออย่างเบามือเผยให้เห็นใบหน้าซีดเผือดไร้เลือดฝาดที่ชวนให้คนมองรู้สึกปวดใจซึ่งภาคย์เองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
‘ต้องเข้มแข็งมากแค่ไหนนะถึงผ่านเรื่องเลวร้ายเหล่านั้นมาได้’
จากข้อมูลที่เฟยอวี่เล่ามาแป้งหอมน่าจะถูกครอบครัวบังคับให้ยุติการตั้งครรภ์โดยไม่ยินยอมเพราะสภาพของเธอในตอนนี้เรียกได้ว่าแทบไม่หลงเหลือเค้าความน่ารักสดใสอย่างที่เด็กวัยมัธยมควรจะมีเขายังจำรอยยิ้มขอบคุณของเธอในวันนั้นได้ว่างดงามเพียงไรใบหน้าที่ได้พบเพียงหนึ่งครั้งแต่กลับติดอยู่ในใจไม่เคยลืมเลือนทำให้เขาฝันถึงเธอบ่อยๆแต่ก็แค่ฝันในเมื่อเป็นเรื่องราวที่ถูกเก็บบันทึกไว้ในกล่องของความทรงจำเขาจึงไม่คิดจะใส่ใจเพราะคิดว่าคงไม่ได้เจอกันอีกเธอเหมือนดอกไม้ในฤดูหนาวที่ถูกสายลมหอบ
