ภาคย์ที่กำลังยืนรอแป้งหอมเองก็สังเกตเห็นแล้วเหมือนกันว่าเด็กสาวหยุดฝีเท้าไม่ก้าวต่อในขณะที่ข้างๆเขามีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆพร้อมโบกมือส่งรอยยิ้มไปให้ลูกหลานอีกฟากหนึ่งของถนนเมื่อเขามองตามสายตาของเธอไปจึงพบว่าคนที่เขารอรับกลับบ้านกับคนที่เธอมายืนโบกมือส่งยิ้มให้คือคนเดียวกัน
“อ้อ นี่คงจะเป็นแม่ใจร้ายของหนูแป้งสินะ”
น้ำเสียงที่ไม่ได้ตั้งใจลดเสียงให้เบาลงดังกระทบเข้าไปในโสตประสาทของฐิตาภามือที่กำลังยกขึ้นโบกพลันชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเหลือบสายตาไปมองเด็กหนุ่มรุ่นลูกที่ก็กำลังมองมาที่เธอเช่นกันสายตาเย็นเยียบที่ราวกับมองทะลุไปถึงก้นบึ้งจิตใจชวนให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อยรอบกายคล้ายถูกโอบล้อมไปด้วยรังสีอำมหิตคุกคามทำให้ฐิตาภาถึงกับผงะถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตกใจ
“คะ คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ?” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยร่องรอยสะกดกลั้นอารมณ์เอ่ยถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจฐิตา
