“นี่คุณ ฉันไม่ได้ขี้ลืมขนาดจำบ้านตัวเองไม่ได้”
ชาร์ลส์เบียดร่างสูงใหญ่เข้ามาใกล้ แม้จะทำให้บรรยากาศรอบตัวอบอุ่น ไม่หนาว แต่มันคงไม่เหมาะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า เธอจะถูกมองเสียหาย หญิงสาวจึงรีบผลักดันตัวเขาออกห่าง
“ขอบคุณนะคะ แต่คุณกลับไปได้แล้ว นี่มันดึกมากแล้ว”
ร่างสูงกว่ามากก้มต่ำลงมามอง พลางกระซิบข้างหู “ผมอุตส่าห์มาช่วยให้คุณไม่ต้องยืนหนาวเฝ้าประตูบ้านทั้งคืน ขอบคุณอย่างเดียวพอเหรอ”
ชาร์ลส์กระตุกยิ้มมองใบหน้าหวานๆ ดวงตากลมโตที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่ออย่างเจ้าเล่ห์
“แล้วถ้าอย่างนั้น คุณต้องการอะไร” นารายืนกำมือแน่น รู้สึกประหม่าที่เห็นเขาจ้องเอาๆ จนดวงตาไหวระริก
ขณะที่เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เหมือนมีหลุมลึก พร้อมกับคำพูดชัดๆ ช้าๆ “ผมต้องการอะไรเหรอ อยากรู้จริงๆ ใช่ไหม ผมจะบอกคุณก็ได้”
นาราตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเห็นเข้าโน้มใบหน้าหล่อเหลาก้มมาแนบชิดกับหน้าเธอ จนต้องเอียงหน้าหนี จมูกโด่งร
