ในดึกวันหนึ่งขณะที่มนต์มีนากำลังเตรียมแผนการสอนสำหรับวันรุ่งขึ้น เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากไลลา
“สวัสดีจะมีน ฉันไลลานะ”
“สวัสดีค่ะคุณไลลาสบายดีมั้ยคะ”
“ฉันสบายดี แล้วมีนเป็นยังไงบ้างช่วงนี้ทำอะไรอยู่”
“ช่วงนี้มีนไปฝึกสอนที่โรงเรียนค่ะ”
“มีนจะปิดเทอมตอนไหน”
“ปลายเดือนตุลาค่ะ”
“เลยไลลาก็จะแต่งงานช่วงนั้นอยากชวนมีนมาร่วมงานด้วย”
“มันจะดีเหรอคะ”
“ดีสิ มางานแต่งงานไลลานะ งานจัดเล็กๆ มีแต่คนสนิทไม่กี่คนเอง”
“จัดที่ไหนคะ”
“ภูเก็ตจ้ะ มีนสะดวกไหม ไม่ไกลเลยนั่งเครื่องแป๊บเดียวเอง”
“มีนอยากไปร่วมงานไปร่วมแสดงความยินดีกับคุณไลลาและคุณเจคอปนะคะแต่มีนคิดว่ามันไม่เหมาะสมเท่าไหร่เพราะมีนกับคุณไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้น”
“พูดแบบนี้ไลลาเสียใจนะ อุตส่าห์ลิสต์รายชื่อมีนเป็นเพื่อนเจ้าสาวแล้วแท้ๆ มีนไม่มาใครจะเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ล่ะ”
“คุณไลลาให้คนอื่นเป็นเพื่อนเจ้าสาวแทนได้ไหม”
“เพื่อนส่วนใหญ่ไม่มีใครว
