ครามลากแขนเกวลินมาจนถึงรถ เขาดันตัวของเธอเข้าไปนั่งภายในรถอย่างเบามา ก่อนจะเอ่ยถามเกวลินหลังจากที่เห็นเธอไม่พูดไม่จา
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น หือ"
ครามถามด้วยอารมณ์ที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงดูหงุดหงิดแปลกๆ
เกวลินเม้มปากแน่น ดวงตากลมโตน้ำตาคลอเล็กน้อย เธอไม่ตอบแต่หันหน้าหนีเขา
"พูดมาเกว ทำไมถึงทำหน้าบึ้งแบบนั้น อย่าบอกนะว่าเธอหึงฉัน"
ครามถามย้ำพร้อมโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จนปลายจมูกแทบชนแก้มเธอ
ดินที่นั่งอยู่ด้านมองภาพสองคนผ่านกระจก ก็เผลอยิ้มบางออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาเหลือบมองเจ้านายด้วยแววตาขบขันปนเขินแทน ราวกับกำลังแอบล้อเลียนในใจว่า คนเย็นชาอย่างครามก็มีมุมแบบนี้เหมือนกัน เป็นภาพที่ไม่ได้เห็นบ่อยๆ เพราะงั้นดินจึงแอบมองอย่างไม่อยากละสายตา
"หึงหรอคะ ทำไมหนูต้องหึงคุณด้วยล่ะคะ หนูไม่มีสิทธิ์นั้นอยู่แล้วนี่คะ"
เกวลินเงยหน้าขึ้นตะคอกเสียงสั่น ก่อนจะเอ่ยปากพูดต่อ
"คุณมีหมอครีมอยู่แล้วไม่ใช่หรอคะ
