“อ้าว...พราว...ออย่าพึ่งออกไปสิ นี่มาทำความรู้จักกับเพื่อนพ่อก่อน นี่ลุงทับนะ...เขาเคยเป็นเพื่อนมหารของพ่อ เป็นคนทางใต้...เฮ้ย...ทับ นี่ลูกสะใภ้กูเอง หนูพราว”
เขมแนะนำคนทั้งสองให้รู้จักกัน พราวพิศยกมือไหว้หนุ่มใหญ่วัยดึกนามว่าทับ เขาเป็นชายผิวเข้มรูปร่างกำยำสมกับที่เคยเป็นนายทหารเก่า ทับรับไหว้และมองสะใภ้ของเพื่อนสนิทตาเป็นประกาย
“สวัสดีจ้ะหนูพราว...เขมมันเล่าให้ลุงฟังแล้วล่ะว่ามีสะใภ้สวยมาก สวยและน่ารัก ทำอาหารเก่งด้วย”
“ขอบคุณค่ะลุงทับ แหม...พ่ออุตส่าห์ชมหนูให้ฟังอย่างนี้เขินจังเลยค่ะ”
“ไม่ต้องเขินหรอก เราคนกันเองทั้งนั้น แล้วนี่หนูทำอาหารเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วเหรอ”
“ยังมีอีกนิดหน่อยจ้ะ เดี๋ยวหนูจะไปยกมาให้ รอสักครู่นะจ๊ะ”
หล่อนรับคำก่อนออกจากห้องนั้นปล่อยให้ชายวัยกลางคนทั้งสองนั่งดื่มในห้องที่บรรยากาศเหมือนผับเล็ก ๆ ตามสบาย ก่อนที่พราวพิศจะกลับมาอีกครั้งพร้อมด้วยเหล้านอกและถังน้ำแข
