“ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย เดี๋ยวก็เจ็บขาหรอก”
“ไม่ต้องยุ่งออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”
“ไม่เอาน่า เธอเจ็บขนาดนี้ให้ฉันอยู่ดูแลเถอะนะ”
ในเมื่อไล่ไม่ออกก็เลือกที่จะเมินแทนมีอาไม่สนใจดันตัวลุกขึ้นไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ตักข้าวกินโดยไม่สนใจเขา
ไวฟายนั่งลงฝั่งตรงข้ามเท้าคางมองดูเธอกินข้าวด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ
“เธอแม่งโคตรสวยเลยขนาดมีขี้ตาติดอยู่”
“นี่นาย!” คนที่รักสวยรักงามอย่างมีอาพอได้ยินคำพูดของเขาเธอก็รู้สึกอายไม่น้อย
“ฮ่า ๆ ล้อเล่น แค่ไม่อยากให้เธอเครียดก็เท่านั้น”
“มีนายในห้องมันยิ่งเครียดกว่าเดิมอีก”
“เอาน่า ฉันอยู่ไม่นานหรอก ทนหน่อยแล้วกัน” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง มีอาตั้งหน้าตั้งตากินข้าวเพราะหิวมากจึงไม่มีอารมณ์ทะเลาะกับเขาในตอนนี้
“กินยาก่อน” ไวฟายยื่นเม็ดยาให้เธอ มีอาจำต้องรับไปทานอย่างว่าง่าย ก่อนที่เขาจะประคองเธอไปนั่งที่โซฟาแล้วเก็บจานไปให้
มีอามองไวฟายที่กำลังยืนล้างจ
