ลมทะเลพัดแรง แสงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะของเธอทำให้ผู้ใหญ่หลายคนรู้สึกมีความสุข
“คุณวิ คิดอะไรอยู่” วสันต์ถามภรรยา
“ฉันกำลังคิดว่าน้องพราวคงอายรุ่นราวคราวเดียวกับหลานของเรา” วิภารัตน์ตอบสามี
“ผมก็คิดอย่างนั้น ถ้าน้องพราวเป็นลูกของซันก็คงดีนะ”
“ฉันอยากอุปการะน้องพราวจังค่ะ” เธอบอกสามี
“แต่เด็กมีแม่นะคุณ”
“ฉันก็ไม่คิดจะพรากลูกพรากแม่หรอกนะคะ ฉันจะรับดูแลทั้งสองคนนั่นแหละ”
“ลองปรึกษาลูกๆ ก่อนดีไหม”
“ค่ะ กลับไปคงต้องเรียนทุกคนมาคุย ฉันเอ็นดูน้องพราวมากจริงๆ” เธอย้ำกับสามีอีกครั้ง
“คุณย่าขา ไปเล่นน้ำกับน้องพราวไหวคะ”
“ย่าแก่แล้ว น้องพราวไปกับคุณลุงคุณป้าเถอะนะ”
“คุณย่าไม่เห็นแก่เลย”
“จริงเหรอคะ”
“จริงค่ะ คุณย่าสวยมากด้วยนะคะ” พิมพ์พิชาพูดอย่างประจบ เธอเปรียบเทียบผู้หญิงที่เรียกว่าคุณย่า กับคุณยายสายทิพย์ที่ไม่ค่อยแต่งหน้า
วิภารัตน
