พลอยนาราตื่นมาอีกทีตอนสายของวันอาทิตย์ พอลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจเพราะสภาพห้องที่อยู่ตอนนี้ดูยังไงก็ไม่ใช่ห้องพักของตัวเอง
เธอมองหาลูกสาว ไปทั่วห้อง
“นาราตื่นแล้วเหรอ”
“คุณวิน น้องพราวล่ะคะ”
“ไม่ต้องทำหน้าตกใจอย่างนั้นหรอก ผมพาน้องพราวไปอยู่ที่บ้านผม”
วายุเล่าเหตุการณ์ให้กับเธอฟังอย่างละเอียด แต่พลอยนาราก็ยังเป็นห่วงเพราะเธอกับลูกไม่เคยต้องอยู่ห่างกันแบบนี้
“คุณวินคะ นาราอยากเจอลูก”
“คุณเป็นไข้หวัดใหญ่นะนารา ไม่กลัวน้องพราวจะติดจากคุณเหรอ”
“แล้วทำไมคุณไม่กลัว” เพราะตอนนี้เขานั่งเบียดเธอจนชิดอยู่บนเตียง
“ผมฉีดวัคซีนแล้ว”
“ฉีดแล้วก็ติดได้นะคะ นาราว่าคุณถอยออกไปดีกว่า”
“เป็นห่วงผมเหรอ”
“ค่ะ” เธอยอมรับตามตรง
“รอให้หายดีก่อน ผมจะพาน้องพราวมาหาเอง ช่วงนี้ก็วิดีโอคอลหากันไปก่อน”
“น้องพราวไม่มีโทรศัพท์”
วายุหยิบโทรศัพท์ที่ตัวเองซื้อให้พลอยนารามากดโทรออก เพียงไม่นานปลายสาวก็กดรับ
“คุณแ
