เรือดาวค่อย ๆ ร่อนลงสู่ลานกว้าง เมื่อมันหยุดนิ่งไป๋เจียเจียและ จิงจวินก็เยื้องกรายเดินออกมาจังหวะนั้นก็คล้ายมีแสงสว่างเจิดจ้าแยงตาผู้คน
หลายคนยังไม่เคยเจอบุคคลทั้งสองวันนี้ต่างได้ประจักษ์ ถึงคำว่ารูปโฉมดุจเทพเซียนงดงามบริสุทธิ์ ทั้งสง่าสูงส่งไร้ราคี สายตาทุกคนที่จ้องมองไปจึงเต็มไปด้วยความเลื่อมใส
มีเพียงหวงซีซวนที่มีสีหน้าแตกต่างจากผู้อื่นภายในรู้สึกขัดใจ หายใจไม่สะดวก แม้จะยินดีที่ได้พบไป๋เจียเจีย แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็น จิงจวิน ยิ่งเห็นพวกเขายืนเคียงคู่และยังมีเด็กหญิงตัวน้อยฉีเฟยข้างกายไป๋เจียเจีย ยิ่งทำให้เขาอึดอัดคับข้องใจเป็นอย่างมาก
“ทุกคนตามสบาย ข้ามาในวันนี้มาในฐานะแม่ทัพเวหาไม่อาจจะทำให้พวกท่านลำบากใจ” จิงจวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สีหน้าละมุนละไมแฝงกลิ่นอายสง่างามผ่อนคลาย
“ตอนนี้เชิญท่านทั้งสองพักผ่อนเสียก่อน"
หวงซีหวงเอ่ยยังไม่ทันจบ ไป๋เจียเจียก็เอ่ยขัดขึ้น
“ดี เ
