ตกดึก...
พอตกดึกอากาศมันก็เย็นยะเยือกเข้ามาจนฉันรู้สึกเหน็บหนาวเข้ากระดูก ฉันพยายามอดทนเพื่อที่จะไม่เรียกร้องอะไรจากคนพวกนั้น ฉันถูกขังเอาไว้ในห้องเพียงลำพังแต่การไม่อยู่คนเดียวมันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้นแต่ฉันกลับรู้สึกเคว้งคว้างและทรมานมากกว่า ยิ่งในหัวมีคำพูดของอดีตสามีลอยเข้ามาตลอด มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกทรมานกับตัวเอง ทั้งที่ตอนนั้นฉันเสียใจและโทษตัวเองมาโดยตลอดเพราะคิดว่าตัวเองคิดแต่พอได้มารู้ความจริงแบบนี้แล้วมันกลับทำให้ฉันเจ็บยิ่งขึ้นกว่าเดิม
รู้สึกทรมานสิ้นดี ทำไมต้องทำกับฉันขนาดนี้ด้วย ไม่อยากมีลูกบอกกันมาตรงๆ เพราะฉันก็จะเป็นคนเลี้ยงลูกเองไม่ไปรบกวนหรือวุ่นวายกับเขา
"ฮึก...ฉันอยากให้เขาได้รับผลกรรมที่เขาทำจริงๆ ฉันสงสารลูกที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับพ่อแบบนี้"
ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่ใช่คนผิดแต่ทำไมฉันต้องมานั่งรู้สึกผิดต้องมานั่งจมทุกข์กับสิ่งที่เกิดขึ้นส่วนตัวคนที่
