เวลาต่อมา
ร่างกายของฉันมันดีขึ้นมากจากที่ขยับไม่ได้มันก็เริ่มพาตัวเองเปลี่ยนอิริยาบถได้ และเริ่มพูดได้เป็นคำแล้วถึงแม้จะยังไม่คล่องเหมือนกับปกติ ทำไงได้ล่ะฉันเป็นหนักขนาดนั้นเลยนี่นา การรักษามันก็เลยต้องเป็นไปอย่างช้าๆ
"ค่อยๆ เดินนะพี่"
"ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว"
"หมอบอกว่าให้พี่ออกกำลังบ่อยๆ เส้นกล้ามเนื้อที่มันยึดเพราะนอนนานจะได้ดีขึ้น"
"....." เวลาเดินฉันก็ไม่ได้เจ็บตัวตรงไหนหรอก เพราะขาของฉันมันไม่ได้เจ็บจะมีก็แต่ตอนขยับตัวเวลานั่งเวลานอนเพราะเนื้อมันช้ำมากๆ
"พี่หายเร็วแบบนี้อีกไม่กี่วันก็ได้กลับบ้านแล้วล่ะ"
"ฉันถามอะไรหน่อยสิ"
"ครับ"
"คนพวกนั้นเขาถูกจัดการกันยังไงหรอ" ที่ฉันถามไม่ใช่เพราะว่าฉันเป็นห่วงแต่ฉันแค่อยากรู้ว่าพวกนั้นถูกจัดการยังไง
"......" ออสตินถอนหายใจออกมาอย่างแรงจนฉันหวั่นใจกลัวว่าเขาจะโกรธที่ฉันถามแบบนี้
"ไม่เป็นไรนะ ถ้านายไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร"
"ไม่ใช่เพราะผมไม่
