Palitan Ng Puso

By Michael Juha getmybox@hotmail.com  fb: Michael Juha Full  blog: http://michaelsshadesofblue.blogspot.com  ------------------------------------ Matagal ko nang kaibigan si Prime. High school pa lang kaming pareho, magbest friends na. Palagi kaming nagsasama niyan, mapa-gimik man, mapalakwatsa, mapa-assignment sa klase. Kahit ano, nagsi-share kami, nagtutulungan; sa pera, sa pagkain, sa mga assignments sa school, kahit sa mga personal na bagaya. At syempre, sa mga problema at payo. Hanggang sa nagcollege kami, walang nagbago; bagkus lalo pang naging mas malapit kami sa isa't-isa sa paglipas ng panahon. Masasabing lahat na yata nang mga sikreto namin, alam ng bawa't isa. I mean, maliban sa isang bagay. May naramdaman ako para sa kanya. Paano naman kasi, napaka-sweet niya, napakabait, maalalahanin. Hindi ko lang alam kung likas lang talaga ang kabaitan at pagkamaalalahanin niya o ito ba ay dahil best friend niya ako. Ngunit ganoon pa man, ito ang naging dahilan kung bakit ko naramdaman sa kanya ang isang bagay na dapat ay maramdamn ko lamang sana para sa isang babae. Ewan... nalilito talaga ako. Noong una, binalewala ko lamang ito. Napagtanto ko na maaaring ang naramdaman ko ay bunga lamang sa pagiging malapit namin sa isa't-isa. Kapag best friend mo naman kasi, nararamdaman mo rin ang mga baay na parang sa isang taong nagmamahal; lahat naman kasi ng pondasyon ng pagkakaibigan ay nababase sa pagmamahal; ibang klase ng lang. Kagaya na lang nang gusto mong masaya siya palagi, nagsa-succeed siya sa kanyang mga ginagawa o plano, naaawa ka kapag inapi o nadurusa, nami-miss mo siya kapag wala sa piling mo at kapag kasama mo naman siya, masayang-masaya ka, kapag kakuwentuhan mo siya ay parang napakaigsi ng oras na kahit buong araw ay kulang pa. Kapag nagbibiruan kayo, parang ibang-iba ang saya kaysa ibang tao ang kabiruan mo. Tapos, kapag may nakita kang ibang kaibigang kasama niya, nagseselos ka, naiinsecure... iyong mga ganoon. Natural lang naman ang ganyan sa mga magkaibigan eh. Noong nasa edad 10 nga lang ako, elementary pa, ganoon din ang naramdaman ko para sa isang kaibigan. Nakikipagsuntukan pa nga ako kahit malalaki ang kalaban, para lang hindi siya aapihin. Nabugbog man ako, dumugo man ang ilong ko, pumutok man ang labi ko, happy ako na naappreciate ito ng aking kaibigan. Kasi alam ko, ganoon din siya. Kapag nasa kagitpitan ako, kaya rin niyang makipaglaban para sa akin. Ngunit sa kalaunan, med'yo naninibago na ako sa aking sarili, sa aking pakikitungo kay Prime. Paano ba naman, kapag nandyang kasama ko siya o kaya ay dinadalhan niya ako ng pagkain o binibigyan ng kung ano, hindi na basta saya lang ang aking naramdaman kundi may halo na itong kilig. Kagaya noong isang beses na nasa bahay lang ako, hindi ako nakapasok gawa ng lagnat. Kinagabihan ay dinalaw niya ako sa bahay, nagdala ng suman. Alam niya kasing paborito ko iyon. Syempre, touched ako. Parang gusto kong maluha sa kanyang ipinakitang pagka-sweet. Ang layo kaya ng bilihan ng masarap na suman na paborito ko. Sa kabilang baranggay pa. "Tol... musta na ang pakiramdam mo? Na-miss kita. Tangina, di ako maka-concentrate sa klase sa kaiisip kung ano na ang nangyari sa best friend ko. Baka nadale ka na ng SARS!" Uso pa kasi ang SARS noon. "Sandali, takpan ko pala ang ilong at bibg ko, baka mahawaan mo pa ako!" sabay naman hugot sa kanyang panyo. "Tado! Tumubo lang ang wisdom tooth ko kung kaya ako nilagnat! OA ka naman. SARS ka jan!" sagot ko. "Ganoon ba? Akin na nga lang iyang suman! Ang layo-layo pa ng binilhan ko, bawal pala sa iyo. Makakasira sa wisdom tooth mo." "Hindi ah! Gamot iyan sa wisdom tooth!" ang biro ko rin. "Paano ba iyan, may wisdom ka na! Malalalim na ang laman ng iyong kukute." "Malalalim na kagaguhan!" Tawanan. Ganyan siya ka sweet sa akin. Ganyan kami magbiruan. Minsan nga kapag ginagabi kami sa lakad, ihahatid pa talaga ako niyan sa bahay. Nasa malayo kasi kami. At bagamat nasa sentro ng lungsod lang ang bahay nila, mag-effort pa talaga iyan na ihahatid ako. Malaking tao kasi si Prime. Nasa 5'10 ang height niya samantalang ako ay nasa 5'4 lang, medyo payat pa, at may pagkamahinhin. Hindi naman iyong kilos babae. Medyo mabagal lang siguro ako kung kumilos. Tamad ba o ganyan lang talaga ang aking genes. Tahimik na tao, hindi pala-kibo, mahiyain, kapag kailangang ngumiti, ngingiti, kapag kailangang sumimangot, sisimangot ng kaunti. Ngiti lang talaga ang kadalasan mong makikita sa aking mukha. Pasa sa akin, walang masamang tinapay sa mundo. Basta may nakikipag-usap, sasagot. Kapang may nagbibiro, tatawa. Kapag may nakasalubong na med'yo titingin sa mukha ko, ngingiti. Exposure din iyan. Alam ni Prime ito. Kung kaya ang turing niya sa akin ay parang isang bunsong kapatid? Laging siya ang protector kumbaga. Laging nasa kanya ang leader role. At kadalasan, siya ang nasusunod. Anyway, hindi ko rin naman masabing bakla ako. Nagka-crush din kaya ako sa babae. At alam din ni Prime ito. Binibiro pa nga rin niya ako tungkol dito. "O... kailan tayo manligaw? Tulungan kita tol!" Ngingiti na lang ako niyan. Paano, para sa akin, makapaghintay naman ang mga bagay na iyan. At kapag talagang nakatadhana ako para sa isang babae, kusang darating siya sa buhay ko na hindi pinipilit, hindi hinahanap. Hindi nga kasi ako iyong taong tipong adventurous, enterprising, malakas ang loob... kung kaya siguro ito ang dahilan kung bakit hindi ako nagbibigay ng effort na manligaw. Ngunit si Prime, ibang-iba. Kapag may napusuan, liligawan kaagad. Ang siste, kapag nagigng sila noong babae, hindi naman nagtatagal. Ewan ko ba, ganyan din siguro ang nature niya. Playboy ba o ano... Madali daw siyang magsawa. "Waaahhh! Ano iyan? Pagkain?" Biro ko sa kanya isang beses na sinabi niya sa akin iyon. Habang tumatagal, pakiramdam ko ay patindi nang patindi na rin ang aking naramdaman para kay Prime. Paano kasi, hindi ko lang siya nami-miss palagi, nai-excite na rin ako na parang may pagnanasa na ang aking pagka-miss sa kanya. Naglalaro sa aking isip ang hitsura niya, ang kanyang katawan. Kapag niyakap nga ako niyan, iyong natural na yakap-barkada lang, tinitigasan na ako. Kumbaga, dumating na ako sa puntong nagpapantasya na sa kanya. Kapag ganyang inaakbayan niya ako, o hinahawakan sa kamay, hindi ko mapigilang tigasan ako, o kinikilig. Hanggang sa nasasaktan na ako kapag may kasama siyang iba o kaya ay may mga ikinikuwentong crush na babae. Pati mga kaibigan niya, pinagseselosan ko na rin. Lalo na ang mga babaeng nagkakaroon rin ng crush sa kanya. Hindi ko naman sinasabi ito sa kanya. Sino ba ako upang sabihin sa kanya na layuan ang mga taong iyon, di ba? Hindi naman kasi kami. At hindi ko naman alam kung may pagtingin din siya sa akin. Kaya wala. Wala akong karapatan. Tiis lang talaga. Kaya nalilito na talaga ako sa aking kalagayan. Hindi ko alam kung ano iyong nangyari sa akin, hindi ko alam kung ano ang gagawin. Sasabihin ko ba sa kanya, o hahayaan na ko na lang ang sariling manigas sa sobrang pagtitimpi. Hanggang sa dumating na ako sa puntong parang hindi ko na kaya ang aking naramdaman at kailangan na talagang may gagawin akong hakbang. Isang gabi, gumawa kami ng project. Sa bahay namin ginawa iyon. Isa-submit kasi namin iyon kinabukasan kung kaya talagang dapat naming tapusin, requirement para sa aming first midterm test sa isang subject kung kaya importanteng matapos. Matagal naming natapos. Alas dose na lang, hindi pa ito tapos. Ang isang dahilan kasi kung bakit hindi iyon kaagad natapos ay dahil nag-iinum kami. Habang ginawa namin ang project, tuoy rin ang tagay. Ala-una na noong, natapos din naming iyon. Tuwang-tuwa kaming pareho na sa wakas, makapag test din kami sa nasabing subject. "Tol... dito ka na lag matulog. Gabing-gabi na eh. Baka mapaano ka pa sa daan." Mungkahe ko. "Sige tol... lasing na rin ako kung kaya dito na lang talaga ako matutulog." Sagot naman niya. Napangiti ako ng lihim. Sa wakas, makatabi ko na rin siya sa pagtulog. Noong nasa kuwarto ko na kami, naghubad siya ng pantalon. Parang nanginginig ang buo kong kalamnan sa pagkakita sa kanyang katawan na puting brief lang ang natirang saplot. May kakaibang kiliti akong nadarama. Nasarapan sa aking nakita. Lasing ako ngunit alam ko pa ang mga pangyayari. At kaya ko pa ang sarili ko. Napatitig ako sa kanya. "B-bakit tol?" ang sambit niya noong napansing nakatitig ako. "P-pahiramin kita ng short na pamapatulog..." ang sagot ko, dali-daling tinungo ang cabinet. "Huwag na tol.... ganito lang ako kapag natutulog. Atsaka mainit, di ba?" Sabay bagsak ng katawan niya sa kama. Alam kong lasing na kasi siya, at pagod pa sa paggawa ng aming project kung kaya atat na atat nang makahiga. Mistulang may bumara sa aking lalamunan, hindi makapagsalita. Sabagay, med'yo mainit nga ang panahon, dagdagan pang pareho kaming lasing. "K-khait katabi mo ako?" ang sagot ko. "Ok lang.... Wala namag masama, di ba? Hindi ka naman babae na matatakot kung nakahubad ang katabi mong lalaki." Ang casual lang niyang sagot, walang kaalam-alam na may kakaiba na pala akong naramdaman. "S-sabagay..." ang sagot ko na lang. Kaya tahimik na hinubad ko na rin ang aking t-shirt at hindi na nagdamit nang pang-itaas. Humiga ako sa kama, sa tabi niya. Wala naman siyang angal na nagtabi kami. Bagamat hindi kalakihan ang aking kama, kasya lang din naman kaming dalawa sa ibabaw noon. Hindi ko lubos maipaliwanag ang aking nadarama noong pareho na kaming nakahiga. Sa pagdikit ng aming mga balat, mistulang may kuryenteng dumaloy sa aking kaugatan. Nakatihaya siya, ang isang kamay ay ipinatong sa kanyang noo, ganoon din ang porma ko at an gaming mga hita at pang-itaas na katawan ay naglapat. Hindi ko alam kung ano ang gagawin. Nakiramdam lang ako, naghintay na baka – baka lang bigla siyang haharap sa akin at yakapin ako o kaya ay idantay ang kanyang hita sa aking hita. Walang nangyari. Maya-maya, nilingon ko siya. Nakapikit na ang kanyang mga mata. Tulog na. Ngunit hindi pa rin ako dalawin ng antok. Ewan, punong-puno ang aking isip sa mga bagay tungkol sa kanya; kung gahasain ko na ba siya, kung sagpangin ko na ba ang bukol niya, halikan siya, yakapin, o dahan-dahanin ko ang paggapang sa kanya. Syempre, sa isang banda ng utak ko ay may sumisigaw na "Huwag, baka ayaw niya, masisira ang pagiging magkaibigan ninyo!" Kaya lalong hindi ako nakatulog. Mistulang may isang ulo na utak-anghel sa aking isip na nagpayo ng kaayusan ng aking buhay at may isang ulo rin na utak-demonyo na nagsusulsol ng kahalayan. Ang ginawa ko ay pinagmasdan ko na lang ang kabuuan ng kanyang katawan at lalo na ang umbok ng kanynag brief na hinayaang naka display gawa nang medyo maalinsangan nga ang panahon at hindi namin ginamit ang kumot. At ang tanging naglalaro sa aking isip habang pinagmasdan ang hubad niyang katawan ay ang bagay na nakatago sa ilalim ng kanyang brief. "Sakmalin mo na at bukas, wala na iyan! Pagkakataon Ian... Pagkakataon! Sunggaban mo! Anlaki kaya ng ari niyan na nakatago sa ilalim ng kanyang brief... hindi mo na matikman iyan kapag pinalampas mo na ang pagkakataong ito!" sigaw ng demonyo sa isip ko. "Huwag Ian, baka masira lang ang pagiging magkaibigan ninyo, masira ang tiwala at respeto niya sa iyo..." ang sambit din ng aking kunsyensya. Pabaling-baling ang aking katawan sa pagkakahiga. Syempre, bagamat nand'yan lang siya sa tabi ko at maihalintulad ang kalagayan niya sa isang palay at ang kalagayan ko sa isang manok at tutukain ko na lang siya, hindi ko maiwasang matakot sa maaaring kahinatnan sa aming pagiging magkaibigan. Marami kasi ang posibleng mangyari: tatanggapin ba niya ako, masarapan ba siya sa aking gagawin, o kaya ay magalit, mandidiri, at layuan na ako. Ansakit kaya kapag nangyari ang ganoon. Mahal na mahal ko yata ang kaibigan. Sa ilang taon naming pagiging magkaibigan at sa haba-haba ng aming pinagsamahan, lalayuan lamang niya ako dahil lang sa ganoon... Tumagilid muli ako paharap sa kanya. Pinagmasdan kong maigi ang kanyang nakabibighaning mukha, ang kangyang maputi at makinis na balat, higit sa lahat, ang kanyang pagkakalalaki na nakatago sa ilalim ng kanyang brief. Nasa ganoon akong paghanga sa ganda ng kanyang porma noong hindi ko na napigilan ang sariling idantay ang aking paa sa kanyang mismong harapan. Mistula akong natatae noong nasalat ng aking hita ang mismong umbok ng kanyang pagkalalaki. Para akong tinamaan ng kidlat at ang boltahe noon ay siyang nagpalakas ng kabog sa aking dibdib at lalong nagpaigting sa naghuhumindig ko nang pagkalalaki. Tila natuyo ang aking lalamunan at napalunok ako ng laway. Naghintay ako sa maaaring reaksyon niya. Wala. Tulog na tulog siya. Idinantay ko ang isang kamay ko sa kanyang dibdib at naghintay akong kumilos siya o hawiin ang aking kamay. Wala pa rin siyang reaksyon. Lalo akong kinabahan. Lalong tumindi ang aking pagnanasa. Para akong na-challenge at may sumigaw sa aking isip na gawin na sa kanya ang bagay na iyon at dalian ko na. Para akong nagbabasa ng kuwento na sobrang excited na sa susunod ngunit ang nabasa ko na lang sa dulo ay ang salitang "itutuloy". Atat na atat, bitin na bitin. Nasa ganoong pag-aalangan ang aking isip noong naramdaman ko amang unti-unting lumaki ang pagkalalaki ni Prime na nadaganan ng aking paa! At doon, hinid ko na napigilan ang aking sarili. Tuluyan na akong bumigay, Ate Charo... Tinanggal ko ang aking paa na nakadantay sa kanyang pagkalalaki, at kamay kong nakadantay sa kanyang dibdib ay tinanggal ko at ito ang dahan-dahang kong inilatag sa kanyang pusod. Nakiramdam uli akong baka kikilos siya. Wala. At doon ko na tuluyang iginapang ang kamay kong iyon sa garter ng kanyang brief. Nasasalat ko pa ang balahibuhing parte ng puson niya. Nakahilera ang mga balahibong-pusa patungo sa kanyang ari. Ito ang mistulang nagsilbeng giya ng aking kamay hanggang sa isiniksik ko na ito sa kaloob-looban ng ng kanyang brief, kung saan naroon, nakatago ang kanyang pagkalalaki. Dali-dali kong hinawakan ang kanyang ari. Tigas na tigas na ito. Hindi ko lubos maintindihan ang tunay kong naramdaman sa sandaling hawak-hawak ko na ito sa ilalim ng kanyang brief. Kumikislot-kislot pa, mistulang nanunukso. Tinitigan ko ang kanyang mukha. Pinagmasdan kung nagising siya o magrereact siya. Hindi pa rin siya gumalaw. Noong sinimulan ko nang itaas-baba ang aking kamay, doon ko na nakitang ngumiwi ang kanyang mukha at hinawakan ang aking kamay. Hindi ko alam kung ano iyon; kung bakit siya humawak sa aking kamay. Mahina lang naman ang pagkahawak niya. Iyon bang parang naubusan ng lakas. Itinuloy ko lang ang paglalaro sa kanyang ari. Naka-ilang minuto rin iyon. Dahil wala naman siyang pagtutol at nanatili lang na nakapikit bagamat nakangiwi ang kanyang mukha, tuluyan na akong yumuko, inilabas ang ari niya sa ilalim ng kanyang brief at isinubo ko ito. Nakakita na ako ng mga bold na ganoon ang ginawa. Kung kaya kahit unang pagkakataong gagawin ko iyon, alam ko na kung paano. Alam ko ring maliban sa mga babae, iyon din ang ginagawa ng mga bakla sa mga lalaking katalik nila. Hinawakan ni Prime ang aking ulo. Pilit na hinablot niya ang aking buhok at ang kanyang beywang ay bahagyang iniatras, inilayo sa aking bunganga ang kanyang ari. Ngunit tila nasaniban na ako ng kademonyohan sa sandaling iyon. Dahil hindi naman malakas ang kanyang paghablot sa aking buhok kung kaya itinuloy ko pa rin ito. At imbes na tanggalin ko sa aking bibig ang bahagya nang nakapasok na ulo ng kanyang pagkalalaki, itinodo ko pang ipasok ang kabuuan nito sa aking lalamunan. Para akong mabilaukan at masusuka ngunit tiniis ko. Alam ko na kapag ang buong pagkalalaki niya ay nasa loob ng aking lalamunan, masasarapan siya. At hindi nga ako nagkamali, napa- "Uhhhmmmm!" siya. At doon ko na tuluyang itinaas baba ang aking ulo sa kanyagn harapan. Nakailang taas-baba in ako sa aking ulo sa kanyang harapan noong tuluyan na siyang nagpaubaya at kumakanyod-kanyod pa siya sa bawat pagtaas-baba ko ng aking ulo sa kanyang kandungan. Hanggang sa bumilis ang kanyang pag-indayog at humigpit ang paghawak niya sa aking buhok. "Ahhhhhhhh!" ang narinig kong sambit niya. At naramdaman ko na lang ang likidong pumulandit sa loob ng aking bibig. Nilunok ko ito. Sa tindi ng naramdaman kong pagnanasa sa kanya, ninamnam ko ang sarap ng kanyang dagta. Sobrang sarap ng aking pakiramdam. Habang nasa bibig ko pa ang ari niya at lasap na lasap ko pa ang lasa at amoy ng kanyang dagta, nilalaro ko naman ang aking sarili hanggang sa ako naman ang nilabasan. Bumalik ako sa pagtihayang katabi siya. Hinayaan ko ang mga dagta naming nagkalat sa higaan. Ninamnam ko pa rin sa bibig ko ang lasa ng kanyang pagkalalaki. May kaba akong naramdaman ngunit mas nangibabaw ang saya na dulot nito sa akin. Nilingon ko siya. Nakatihaya at ang kanyang dalawang kamay ay hinayaang nakalatag lamang sa kanyang gilid na mistulang sa sobrang pagod ay hindi na niya ito nagawang idantay pa sa kanyang noo o sa kanyang katawan. Iyon ang huli kong natandaan. Nakatulog na rin ako. Kinabukasan, hindi ko na naabutan pa si Prime. Maaga itong nagising at dala-dala niya ang aming project. Bagamt kinbahan ako, inisip ko na lang na nagmamadali siya gawa nang magbihis pa ito at ihanda ang sarili para sa kanyang pagpasok. Ngunit iyon na pala ang simula ng aking kalbaryo. Noong nagkita na kami sa school, umiiwas na sa akin si Prime. Hindi na niya ako pinapansin at kapag nilalapitan ko siya, kusa siyang tatalikod at aalis na para bang hindi ako nagi-exist. Doon ko na naramdaman ang hiya at matinding guilt sa aking ginawa. Nasaktan akom syempre. Hindi na niya ako kinakausap, ibang kaibigan na ang sinasamahan niya. Noong hindi na ako nakatiis, pinuntahan ko na talaga siya sa kanilang bahay. Dahil kilala naman ako ng kanyang pamilya, pinapasok nila ako sa kanilang bahay. "Prime! Nandito si Ian!" sigaw ng mama niya. Nasa loob kasi siya ng kanyang kwarto. "Sabihin mo ma na wala ako!" ang narinig kong sagot niya. "Anong wala! Nandito na siya sa loob ng bahay, tange! Lumabas ka d'yan!" "Ansakitttt!" sigaw ng utak ko noong nalamang sa sagot pa lamang niya ay talagang itinatakwil na niya ako. "Maupo ka lang d'yan Ian... bababa na iyon. Tinamad lang ang batang iyon. Madaling araw na kasing umuwi eh. Saan ba nanggaling iyon?" ang tanong sa akin ng mama niya. "H-hindi ko po alam eh..." "Ay hindi ba kayo magkasama?" "H-hindi po eh." "Ganoon ba? O siya, hintayin mo na lang siya ha?" at baling uli sa kuwarto ni Prime, "Prime! Dalian mo na! Naghintay si Ian!" Dinig na dinig ko ang pagdadabog ni Prime sa loob ng kanyang kuwarto. "Kakabuwesit namang... estorbo eh!" At noong lumabas ito, halos bumagsak ang kanyang pintuan sa lakas ng pagsara niya rito. Nakasimangot siyang humarap sa akin. "Sa labas nga tayo mag-usap!" bulyaw niya. Tumayo kami at lumabas. Sa labas ng kanilang gate at may sementong upuan, doon niya ako dinala. Naupo ako. Nanatili siyang nakatayo na para bang ayaw niya akong kausapin at gusto niyang makaalis na. "Tol... p-pasensya ka na. Sorry sa ginawa ko." Ang sambit kong ramdam ang pangingilid ng mga luha. "Pasensya?! Hindi ko ikalain, bakla ka pala! Bakla!" bulyaw niya. Yumuko na lang ako. At doon na tuluyang bumagsak ang aking mga luha. Iyon bang pakiramdam na nasa pinakamababa kang parte ng iyong buhay at ang tanging makakatulong at makaintindi na lang sa iyo sana na kaibigan ay siya pa itong ipinamukha sa iyong napakaliit mong tao, na halos duraan ka na lang niya at tapakan. Doon ko naramdaman ang sobrang pagkaawa sa aking sarili. Ipinangalandrakan ba naman niya at walang kyemeng sinabing 'bakla' ako. Parang hindi ko matanggap. "H-hindi mo ba ako mapatawad tol?" "Sorry. Pero sa ginawa mo sa akin, hindi kita mapapatawad. Kaibigan mo... kinatalo mo?! Anong klaseng kaibigan ka?! Ganyan ba kayong mg bakla?!!" Hindi na ako nakaimik. Bagamat gusto ko nang humagulgol sa kanyang sinabi, pinigilan ko ito. Ayokong magmukhang mas nakakaawa pa sa harap niya. "At kahit na patawarin pa kita, hindi na rin ako lalapit pa sa iyo. Kaya sorry na lang din. Ayoko nang makikipagkaibigan pa sa iyo! Ayoko sa isang bakla!" Iyon lang. tumayo ako nang walang paalam. Naglakad ako sa kalsada na tila walang patutunguhan habang walang patid naman ang pagtulo ng aking mga luha. Hindi ko alam kung saan tutungo, kung saan dadalhin ng aking mga paa. Ang tanging nangingibabaw lamang sa isip ko sa sandaling iyon ay ang matinding pagkahabag sa sarili. Bago ako nakalayo, nilingon ko siya. "M-mahal kita tol..." ang sambit ko. Hinabol niya ako, hinawakan ang aking kuwelyo. "Tarantado ka! Huwag mo akong ipahiya gago! Alis nab ago kita masaktan!" Tumakbo ako. Wala akong laban sa kanya. At tama siya, ilalayo ko na lang ang aking sarili sa kanya upang huwag siyang mapahiya. Pakiwari ko ay isa akong taong may matinding karamdamang nakakahawa, iniiwasan ng mga tao, wala nang pag-asa pa sa mundo. Pakiramdam ko ay lahat ng mga tao ay galit sa akin, umiiwas, itinatakwil ako. Hindi ko tuloy maiwasang magtanong sa sarili, "Bakit ba ako nabuhay pa kung ganitong klaseng puso mayroon ako?" "Sino ba ang nagdesisyon sa buhay kong ito? Bakit ako ang nagdusa sa ginawa niyang desisyon para sa akin?" "Bakit ako pa?" "Bakit ako umibig sa kapwa ko lalaki?" "Ganoon na ba talaga kalaki ang aking kasalanan na hindi ako kayang patawarin ng aking kaibigan?" Naalimpungatan ko na lang na nakarating na pala ako sa isang bahagi ng sea wall na ang katabi ay isang videokehan. Naupo ako sa sementong upuan doon. Kahit may kalakasan ang hanging habagat at ang alon ay mistulang nanggalaiti sa lakas ng kanilang paghampas sa sementong seawall sa baba lamag ng aking inuupuan, pinili ko pa ring maupo doon. Minsan dumadampi ang mga maliliit na tilamsik ng dagat sa aking balat. Hindi ko iniinda ito. Ang tanging nasa isip ko ay ang sakit na naramdamn sa mga sinabi sa akin ni Prime. Sobrang sakit. Parang sinaksak niya ang puso ko nang maraming beses. "Mabuti pa ang dagat... parag gusto niya akong abutin..." sa isip ko lang habang tinitingnan ang mga alon sa dagat na tila nag-uunahan sa paglapit sa akin. Nasa ganoon akong pagmumuni-muni noong tumugtog ang kantang ito – Napako ang aking atensyon sa kanta. Matagal ko na itong narinig at kinakanta ngunit sa panahong iyon, wala itong kahulugan sa akin. Ngunit iba ang dala nito sa akin sa pagkakataong iyon. Parang nagkakaroon ito ng kahulugan; ng connection sa aking buhay, lalo na sa nangyari. Bigla akong napapasok sa videokehan na iyon. Umupo ako sa katabing mesa ng kumanta. Pinakinggang maigi ang liriko ng kanta. At sa mga linyang ito ako nakarelate – One sided love broke the seaside down And I took it rough when I hit the ground That you went your way and I went half wild But you'ld understand, if your heart was mine If we had an exchange of heart, Then you'd know why I fell apart You'd feel the pain, when the memories start If we had an exchange of heart I'd never wish a lonely heart ungood, It's not your fault I chose to play the fool One day may come when you'll be in my shoes, That your heart will break and you'll feel just like I do Oh time turns the tables, and soon I'll be able, To find a new romance And if you'll remember, my love warm and tender, Too late for a second chance If we had an exchange of heart, Then you'ld know why I fell apart You'ld feel the pain, when the memories start If we had an exchange of heart... Para bang sinabi sa akin na darating din ang araw na mabaligtad ang sitwasyon, at kapag nangyari iyon, puso naman niya ang masaktan, maranasan ang nadarama ko... at maalala niya rin ako. At lalo na itong mga linya na ito – "If we had an exchange of heart, Then you'd know why I fell apart, You'd feel the pain when the memories start, If we had an exchange of heart..." "One day may come when you'll be in my shoes, That your heart will break and you'll feel just like I do..." "Oh time turns the tables, and soon I'll be able, To find a new romance, And if you'll remember, my love warm and tender..." Sa sobrang pagka-impress ko sa kanta ay hindi ko namalayang napapalakpak pala ako nang malakas at napasigaw pa ng "Wooh! Woooh!". Sobrang nagandahan kasi ako sa mensahe ng kanta. Para bang sa pagkakataong iyon na nangangailangan ako ng isang tao o mga taong siyang magpalakas sana sa akin, magpasaya at magsabing lumaban ka, kaya mo iyan, sa kantang iyon ko ito nadama. At lalo na napakaganda ng boses ng kumanta. Parang isang original, damang-dama niya ang mensahe na animoy galing sa kanyang puso at ipinaabot sa akin. Pakiramdam ko ay nabuhayan ako ng loob, nasabi sa sarili na kung sino man ang may-akda ng kantang iyon, siguradong naranasan din niya ang aking naranasan – ang iang hindi-sinukliang pagmamahal; isang "unrequited love" kumbaga. At kung maraming tao ang nagkakagusto rin sa kanta na iyon, siguradong marami rin sa kanila ang naranasan ang kagaya sa naranasan ko. Pakiwari ko ay bigla akong nabigyan ng pag-asa. Ang hindi ko lang namalayan ay ang napalingon na pala ang mga cusotmers na kumakain sa akin dahil sa sobrang pagreact ko sa kanta. Na-carried away kumbaga. Mistula akong binuhusan ng malamig na tubig noong nakita ko ang mga nakatingin na tao sa akin. Nilingon ko ang kumanta na napangiti rin at binigyan pa ako ng "thumbs-up" sign. Sinuklian ko ang kanyang ngiti at nag "thumbs-up" sign na rin ako sabay yuko sa sobrang pagkahiya. Dahil sa aking naramdaman, nag-order na rin ako ng isang beer. Kinuha ko ang song book at noong napili na ang kanta, tinumbok ko ang videoke machine at pinindot ang aking kakantahin. One sided love broke the seaside down And I took it rough when I hit the ground That you went your way and I went half wild But you'ld understand, if your heart was mine If we had an exchange of heart, Then you'd know why I fell apart You'd feel the pain, when the memories start If we had an exchange of heart I'd never wish a lonely heart ungood, It's not your fault I chose to play the fool One day may come when you'll be in my shoes, That your heart will break and you'll feel just like I do Oh time turns the tables, and soon I'll be able, To find a new romance And if you'll remember, my love warm and tender, Too late for a second chance If we had an exchange of heart, Then you'ld know why I fell apart You'ld feel the pain, when the memories start If we had an exchange of heart... Noong natapos na ang aking kanta, nagpalakpakan din ang katabing mesa, lalo na iyong taong magaling kumanta na pinalakpakan ko rin. Narinig ko rin siyang sumigaw ng "Ang galing! One more! One more!" Napangiti na lang ako. Gusto ko sana siyang lapitan dahil feeling ko, parang ambait-bait niya. Nahuhuli ko siyang tumitingin-tingin sa akin na parang gusto ring lapitan ako. Ngunit dahil may mga kasama siya kung kaya hindi ko na ito ginawa. Noong natapos ko na ang aking beer, lumabas na ako sa videoke bar. Habang naglalakad ako patungo sa paradahan ng tricycle, hindi pa rin mabura sa aking isip ang kanta. Sariwang sariwa pa sa aking isip ang pagkanta nito ng lalaking iyon. Paulit-ulit at kusang nagre-rewind. Bago ako sumakay ng tricycle pabalik sa aming bahay, sinadya kong sumaglit sa simbahan. Nanalangin ako, "Lord... hindi ko alam kung paano tatangapin itong ibinigay mo sa aking pagkatao. Hindi ko ginusto ito ngunit kung ito man ay para sa akin at ibinigay mo, maluwag kong tatanggapin ito sa aking puso. Sana lang, sa kauna-unahang pagkakataon na nabigo ako, darating ang araw na mangyari sa akin ang mensahe ng kantang iyon. Hihilingin kong sana... sana... ay magkapalit ang aming puso ni Prime at darating ang araw na maranasan niya rin ang sakit na naranasan ko." (Itutuloy)