แทกซี่มองตามด้วยความเป็นห่วง แต่จะทำยังไงได้ วันๆ คนขับแทกซี่อย่างพวกเขาก็ต้องเจอคนหลายรูปแบบ และแบบนี้พวกเขาก็เจอบ่อยๆ หลายคนต่างมีปัญหา ขึ้นอยู่กับภูมิคุ้มกันของแต่ละคนแล้วล่ะ ว่าจะจัดการกับปัญหาได้ดีแค่ไหน
ส่วนเพียงฟ้าเธอก็เดินปากน้ำตาไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะกดลิฟท์ขึ้นไปที่ชั้นเจ็ด ซึ่งเป็นห้องของเธอ แม้ว่าจะไม่อยากกลับมาที่นี่แค่ไหน แต่เธอก็ไม่มีที่ให้ไป วันนี้เขาคงไม่มาที่นี่หรอก เพราะเขาไปกับผู้หญิงคนนั้น คงไปค้างกับผู้หญิงคนนั้น แค่คิดไปถึงเรื่องนี้มันก็เจ็บแปลบไปทั้งใจแล้ว
ถ้าเธอเข้าไปที่ห้อง เธอก็จะเห็นร่องรอยของเขา ร่องรอยที่เต็มไปหมด ตลอดเวลาสามปีกว่าที่ผ่านมา เธอมีความทรงจำกับเขาเยอะแยะไปหมด แต่ที่มันน่าอดสูก็คือ มันมีแค่ที่คอนโดแห่งนี้เท่านั้น เธอไม่เคยได้ออกไปไหนตามลำพังสองต่อสองกับเขา ทำไมชีวิตของเธอมันน่าสมเพชเหลือเกิน
เพียงฟ้าก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเธออดทนผ่านวันเวลาเหล่านี้มาได้
