ปลายยามซวี่
เสียงองค์จักรพรรดินีกับท่านอุปราชเฉินปั๋วซีพูดคุยอย่างเคร่งเครียดดังออกมาจากตำหนักรับรอง
นางกำนัลต่างไม่กล้าเข้าไปใกล้ พาองค์หญิงเฉินหานเซี่ยอุ้มหลบไปที่ตำหนักรับรองขององค์ชายเหยียนซั่วหรงตามคำสั่งองค์จักรพรรดินี
ท่านอุปราชเฉินปั๋วซีกำลังทำหน้าเคร่งเครียด วางม้วนราชโองการที่มีตราประทับหงส์เพลิงของผู้เป็นชายาลงบนโต๊ะอย่างแรง
“เจ้าคิดดีแล้วรึ คิดได้อย่างไร” ท่านอุปราชผู้หล่อเหลาราวเทพเซียนแต่งกายอย่างสง่างาม นั่งเคร่งเครียดอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะกลางห้อง
“ข้าคิดดีแล้ว ถึงอย่างไรอำนาจสูงสุดของแคว้นถังก็อยู่ในมือข้า” นางยังอยู่ในชุดชั้นในวาบหวิว พร้อมชุดคลุมที่บางจนเห็นแก้มก้นที่นางใส่ตั้งแต่จิบชายามบ่าย
“แต่นี่มันแคว้นฝู เจ้าจะมีสิทธิ์อะไร” เขาขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่พอใจ
“แล้วอย่างไร ข้าจะลองคุยกับองค์ฮ่องเต้แคว้นฝูดูก่อน”
“อดีตสวามีของเจ้างั้นสิ ผู้ที่ยังรักเจ้าเต็มหัวใจ เจ้าเอง
