วันต่อมา
08.11 AM.
"อึ่ก!"
ผมสะดุ้งตื่นก่อนจะพบว่าตัวเองถูกทับโดยไอ้ซันเดย์ มันนอนทับพาดไปแล้วครึ่งตัวผมส่วนท่อนล่างไอ้สิบเอาขามาพาดไว้และหลับอยู่เช่นกัน
"แม่งเอ้ยกูฝันว่าผีอำที่แท้พวกมึงนี่เอง!"
ผมขยับดิ้นไปมาจนมายืนอยู่ข้างเตียงและมีเพียงไอ้ซันที่หรี่ตามองก่อนมันจะหลับต่อส่วนไอ้สิบน่ะหรอ อย่าหวังว่ามันจะฟื้นถ้ายังหลับไม่ครบสิบสองชั่วโมงน่ะ
แกร๊ง..
"ไง"
"แล้วมันเรื่องอะไรที่พวกมึงมากองกันที่ห้องกูวะเนี้ย?"
ปวดหัวชิบหายยิ่งเห็นไอ้กุนซือที่กำลังยืนทำข้าวต้มอยู่ที่ครัว และนี่ห้องผมไงแสดงว่าพวกมันแม่งมาซุกหัวที่ห้องผมทั้งหมดรวมถึงแก้มด้วย!
"ก็กว่าจะมาถึงห้องพูมเราก็ง่วงกันแล้วนี่"
แก้มว่าเสียงใสพร้อมกับวางผัดผักบุ้งลงที่โต๊ะก่อนจะเดินมาเอามืออังที่หน้าผากผมไว้เบาๆ
"ทำไรวะแก้มกูหวั่นไหวนะ"
"เห็นหน้าซีดๆเลยนึกว่าไข้ขึ้นหรอก"
"ฮ่าๆ เขินว่ะแก้มมึงเขินกูอ่ะคิกๆหลบสายตากูด้วยย"
"มึ
