หกปีต่อมา...
รถยนต์หรูเคลื่อนไปตามถนนที่ร่มรื่นและเต็มไปด้วยต้นไม้นานาพันธ์ ภายในรถนั้นมีเสียงใสแจ๋วของเด็กน้อยนามว่าแพรมุก ตอนนี้เป็นวัยที่เด็กน้อยกำลังเรียนรู้ เธอสงสัยในทุกสิ่งที่อยู่รอบกาย แต่ทุกคนก็พร้อมที่จะให้คำตอบในความสงสัยของเด็กน้อย
“คุณพ่อขา ทำไมเราต้องไปที่บ้านเด็กกำพร้าด้วยคะ” เด็กหญิงแพรมุกเอ่ยถามบิดาเสียงใส ใบหน้าของเด็กน้อยบ่งบอกถึงความฉงน
“พ่อจะพาหนูมารู้จักกับการเป็นคนเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ รู้จักที่จะแบ่งปันให้คนอื่นไงคะ” เขมินท์ลูบศีรษะเล็กของบุตรสาวด้วยความรักอย่างเปี่ยมล้น
“แล้วอะไรคือความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่คะคุณพ่อ” เด็กน้อยเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่มันก็คือการที่เรามีมาก เราก็จะแบ่งปันให้คนอื่นที่ไม่มีไงคะ” เขมินท์พยายามอธิบายเพื่อให้เด็กน้อยเข้าใจ
“อ๋อ...อย่างนี้ถ้าแพรมุกมีตุ๊กตาเยอะแล้ว แพรมุกแบ่งคนที่เขาไม่มี แบบนี้เรียกว่าความเอื้อเฟื้อเผ
