“แล้วไจ๋อยากได้รับการให้อภัยไหม”
เธอย่อมต้องอยากได้มันอยู่แล้ว และที่พยายามมาเกือบสามปี ก็เพราะเหตุผลนี้ด้วยส่วนหนึ่ง
“พ่อว่าดลก็คงอยากได้รับการให้อภัยเหมือนกัน และคนที่รู้ตัวว่าผิดแล้วแก้ไขมัน ก็สมควรได้รับการให้อภัยนะลูก”
“แต่ไจ๋กลัว...ว่าสุดท้ายความผิดหวังและความเจ็บปวดจะวนกลับมาหาไจ๋อีก” เพียงแค่ครั้งนี้เธอก็เจ็บปวดเจียนตายแล้ว ทว่าไม่อยากร้องไห้ฟูมฟายให้บิดาต้องกังวลไปมากกว่านี้
สุนิติจับมือลูกมากุมไว้อย่างให้กำลังใจ
“ลูกสาวพ่อก็แค่ค่อยๆ ให้โอกาส ค่อยๆ กลับมาเรียนรู้กันใหม่ ไม่จำเป็นที่ไจ๋ต้องให้หัวใจเจ้าดลคืนไปทั้งหมดตอนนี้” เขาไม่ได้บอกให้บุตรสาวหายโกรธแล้วกลับไปคืนดีในทันที ขอเพียงเปิดโอกาสให้ดลวัฒน์ได้ปรับปรุงตัว
“ไจ๋ลองเก็บคำพ่อไปคิดนะ ไม่ต้องรีบร้อนอะไร” เขาอยากให้ลูกค่อยๆ คิด ค่อยๆ ตัดสินใจ ก่อนจะเอ่ยอีกประโยคที่ทำให้สิรินดาเข้าไปซบอกบิดาอีกครั้ง
“ที่สำคัญ พ่อจะอยู่ข้า
