บทที่ 15
ความพยายามที่ไม่สัมฤทธิ์ผล
สุดท้ายพาริยะก็ไปจัดการตามคำขอของดลวัฒน์อยู่ดี และผลลัพธ์ก็เป็นดังคาด
“กูบอกแล้ว น้องไม่ลังเลเลยด้วยซ้ำ”
พาริยะโยนกุญแจรถคืนให้กับเพื่อนที่นั่งอยู่บนเตียง เขายังไม่ทันได้เอ่ยจบประโยคด้วยซ้ำก็โดนปฏิเสธออกมาแล้ว
“ไว้กูจะเอาไปให้เอง”
“เหลือไม่ถึงสองอาทิตย์แล้ว มึงจะยื้อยังไง”
ดลวัฒน์เองก็ยังหาทางออกไม่ได้ หัวใจเริ่มบีบรัดรุนแรงขึ้นจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมด
นาทีต่อมาประตูห้องก็ถูกเหวี่ยงเปิดออก ก่อนที่ไตรฉัตรกับภูมิพัฒน์จะเดินเข้ามา
ภูมิพัฒน์เดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ พาริยะ ส่วนไตรฉัตรเดินตรงมาที่เตียง แล้ววางถุงใบหนึ่งไว้ข้างขาของเพื่อน
“อะ”
ดลวัฒน์เข้าใจว่าเป็นของเยี่ยม ทว่าเมื่อเปิดดูก็ต้องชักสีหน้าใส่ แล้วมองด้วยท่าทีเอาเรื่อง
คนที่ซื้อมาไหวไหล่นิดๆ ดูสนุกสนานกับการได้แกล้งเพื่อนไม่น้อย
“เห่าให้ฟังหน่อยดิ” เพราะเขาอุตส่าห์แวะซื้ออาหารหมายี่ห
