เล่ห์ร้ายน้องชายสุดที่รัก

รักแรก

มินตรา...

เช้าวันต่อมา.....

วันนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะไม่ค่อยมีแรงมันเหนื่อยมากกว่าทุกวัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"มุ่ยแม่เข้าไปได้มั้ยลูก"

"ได้ค่ะแม่"

"หนูเป็นยังไงบ้างลูกแม่เห็นหนูไม่ลงไปทานข้าวแม่ก็เลยขึ้นมาดู"

"มุ่ยรู้สึกเหนื่อยๆค่ะแม่"

"เห็นมั้ยแม่บอกแล้วว่าวันเกิดน้องมุ่ยไม่ต้องลงไปช่วยก็ได้มุ่ยก็ไม่เชื่อแม่" เมื่อวานเป็นวันเกิดของมาวินฉันตื่นแต่เช้ามืดลงไปช่วยแม่มลทำเค้กวันเกิดให้มาวิน ฉันแค่อยากทำอะไรให้เขาเพราะฉันกลัวว่าวันหนึ่งฉันอาจจะไม่ได้ทำให้เขาอีก หนทางรักษาของฉันคือการผ่าตัดแต่ฉันไม่อยากผ่าตัดเพราะฉันกลัว กลัวว่าตัวเองจะไม่ได้ตื่นขึ้นอีก กลัวว่าจะไม่ได้ตื่นมาเจอพ่อกับแม่คุณย่าคุณอารวมถึงมาวินด้วย

"เอาเป็นว่าวันนี้มุ่ยไม่ต้องไปเรียนนะลูก เดี๋ยวแม่จะทำข้าวต้มมาให้หนูจะได้กินยา"

"มุ่ยขอบคุณแม่มากๆเลยนะคะที่แม่ดูแลมุ่ยมาตั้งแต่เด็ก"

"ก็มุ่ยเป็นลูกสาวของแม่นี่นาแม่ก็ต้องดูแลสิจ๊ะ^^"

"มุ่ยรักแม่ที่สุดในโลกเลยค่ะ"

"แม่ก็รักมุ่ยเหมือนกันจ๊ะ แต่เอ๊ะนี่ของขวัญที่มุ่ยจะเอาให้น้องไม่ใช่เหรอทำไมถึงยังอยู่นี่ล่ะลูก" แม่หยิบกล่องของขวัญวันเกิดของมาวินข้างหัวเตียงที่ฉันเก็บเอาขี้นมาเมื่อคืนขึ้นมาดู

"เอ่อ คือเมื่อวานมุ่ยลืมเอาลงไปน่ะค่ะ"

"มุ่ยจะให้เอาไปให้น้องเองหรือจะให้แม่เอาไปไว้ที่ห้องของวินดีลูก"

"เอ่ออ มุ่ยเอาไปให้วินเองดีกว่าค่ะแม่" ฉันบอกแม่ไปแบบนั้นแต่จริงๆแล้วฉันคงไม่เอาไปให้เขาแล้วล่ะเพราะเขาคงไม่ต้องการ ถ้าเขาต้องการเขาคงไม่ทิ้งมันไว้

มาวิน....

"ห้าวววว" ผมเดินหาวออกมาจากห้องนอน วันนี้ผมไม่ได้ไปเรียนเพราะเมื่อคืนฉลองวันเกิดหนักไปหน่อยก็เลยขอพ่อกับแม่ว่าขอหยุดวันหนึ่ง

"ตื่นแล้วเหรอจ๊ะหนุ่มน้อยของแม่^^" แม่เดินออกมาจากห้องของมุ่ยแล้วทักผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ครับ เอ่อว่าแต่แม่เข้าไปทำอะไรในห้องพี่เหรอ" ด้วยความอยากรู้ผมก็เลยถามออกไป

"พี่เค้าไม่ค่อยสบายน่ะแม่ก็เลยเข้าไปดู"

"ไม่สบาย??เป็นอะไรครับ"

"พี่เค้าเหนื่อยไม่ค่อยมีแรงหน่ะ อาจเพราะเมื่อวานตื่นแต่เช้ามืดมาช่วยแม่ทำเค้กวันเกิดให้เรานั่นแล่ะ" ผมเพิ่งรู้ว่าเค้กที่ผมเป่าเมื่อคืนคือฝีมือของมุ่ย ผมก็ลืมไปว่าทุกๆปีวันเกิดของผมมุ่ยจะเป็นคนทำเค้กวันเกิดให้ตลอด

"แม่ขอตัวไปทำข้าวต้มให้พี่เค้าก่อนนะ ส่วนอาหารเช้าของวินแม่จัดไว้ให้บนโต๊ะแล้วลงไปทานได้เลยลูก"

"ครับ" พอแม่เดินหันหลังลงบันไดไปผมก็กะจะเดินตามแม่ลงไปแต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ขาของผมมันเดินไปอีกทาง กว่าจะรู้ตัวผมก็มายืนอยู่หน้าประตูห้องของเธอแล้ว กี่ปีแล้วที่ผมไม่ได้เข้ามาในห้องนี้ ก็คงตั้งแต่คืนนั้นที่ผมจูบเธอแล้วเธอก็ตบหน้าผม ตั้งแต่วันนั้นมาผมไม่พูดไม่มองหน้าเธออีกเลย ถามว่าที่ถูกตบหน้าผมเจ็บไหมผมไม่ได้เจ็บที่หน้าหรอกแต่ผมเจ็บที่ใจมากกว่าเจ็บที่ถูกผู้หญิงที่ผมรักตบหน้า ผู้หญิงที่เป็นรักแรกของผม มันทั้งเจ็บทั้งเสียใจจนพูดอะไรไม่ออก ผมพยายามไม่มองหน้าไม่สนใจไม่พูดกับเธอตลอดเวลาเกือบสามปีที่ผ่านมา ผมทำทุกอย่างที่จะไม่ต้องเจอหน้าแต่มันก็ยากเพราะถึงยังไงเราก็อยู่บ้านหลังเดียวกันแต่ถ้าเลี่ยงได้ผมก็จะเลี่ยง

ผมไม่รู้เลยว่าผมรักมุ่ยตั้งแต่ตอนไหนเมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีผมก็ตกหลุมรักพี่สาวของตัวเองไปแล้ว แม้ว่าผมจะพยายามหักห้ามใจพยายามหาเรื่องพยายามพูดไม่ดีกับเธอแต่มันก็ทำไม่ได้ทำให้ผมเลิกรักเธอได้เลย ผมไม่พอใจทุกครั้งเวลามีผู้ชายมาอยู่ใกล้เธอโดยเฉพาะไอ้ติณณ์ลูกชายเพื่อนพ่อกับแม่ที่ผมเคยบังเอิญไปได้ยินผู้ใหญ่คุยกันว่าอยากให้สองคนนี้คบกันจริงๆเพราะพวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ผมฟังแล้วแม่งโคตรไม่พอใจเลยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคำว่าพี่น้องมันค้ำคอ

ผมยืนอยู่ปลายเตียงมองคนที่นอนหลับอยู่ เหมือนเธอจะไม่รู้ว่าผมเข้ามาในห้อง ผมค่อยๆเอามือแตะหน้าผากของเธอเบาๆเพราะแม่บอกว่าเธอไม่สบาย

"แม่เหรอคะ" พอหลังมือผมแตะหน้าผากเธอปุ๊บเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาแต่เธอคงมองไม่ชัดก็เลยคิดว่าผมเป็นแม่

"ฉันเอง" ผมเอ่ยออกไปก่อนจะชักมือกลับ

"วินเหรอ" เสียงพูดของเธอดูเหมือนคนไม่มีแรงเลย

"อืม"

"วินมีอะไรหรือเปล่า" เธอหันหน้ามาหาผมอย่างช้าๆ หน้าเธอทำไมดูซีดมากขนาดนี้

"ทำไมหน้าเธอซีดแบบนี้"

"พี่...พี่ไม่ค่อยสบายน่ะ"

"แค่ไม่สบายงั้นเหรอ"

"อื้มมมม นอนพักเดี๋ยวก็หาย"

"อืม" แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นสิ่งของบางอย่างที่ผมหาตั้งแต่เมื่อคืนแต่ก็ไม่เจอ มันคือกล่องของขวัญที่เธอให้ผมเมื่อคืนแต่ผมทำเป็นไม่สนใจ เธอคงรู้ว่าผมมองกล่องของขวัญอยู่เธอก็เลยเอื้อมมือไปหยิบมันแล้วเก็บเข้าไปในลิ้นชักข้างหัวเตียง

"นั่นมันของขวัญของฉันไม่ใช่เหรอ"

"ไม่ใช่หรอกวินตาฝาดแล้ว"

"แน่ใจว่าตาฝาด" ผมไม่รอให้เธอตอบผมเดินมาที่หัวเตียงแล้วเปิดลิ้นชักออกมาแต่สิ่งที่ผมเจอมันไม่ได้มีแค่กล่องของขวัญเพียงอย่างเดียว มันยังมียาจำนวนมากที่อยู่ภายในลิ้นชักนั้น

"นั่นยาอะไร"